รักร้ายคุณอาแสนเถื่อน

กริ่งงงง !!! กริ่งงง !!!!! เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์บ้านที่นาน ๆ จะมีคนโทรเข้ามาสักที เพราะตอนนี้ทุกคนต่าง ๆ ก็มีเบอร์ส่วนตัวของคนที่จะติดต่อโดยตรง ทำให้สาวน้อยที่กะอายุแล้ว ประมาณ สิบห้าสิบหกปี เธออยู่ในชุดนักเรียน ผมถักเปียสองข้าง แม้บางส่วนจะหลุดลุ่ยไปบ้าง บ่งบอกถึงความแก่นแก้วของเด็กน้อยได้เป็นอย่างดี เธอกำลังล้างจานอยุ่ในครัว แต่ต้องผละจากงานตรงหน้ารีบวิ่งมารับสาย ก่อนยกหูโทรศัพท์ก็มีการเช็ดมือกับประโปรงนักเรียนอย่างลวก ๆ "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าขอสายใครค่ะ" "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ากำลังพูดอยู่กับน้องไลลารึเปล่าค่ะ" "ใช่ค่ะ" "เอ่อ คุณพ่อกับคุณแม่ของน้อง ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ รถเสียหลักชนกับต้นไม้ข้างทาง ตอนนี้ทั้งคู่อาการสาหัส อยู่ที่โรงพยาบาลXXX รบกวนน้องมาที่โรงพยาบาลด่วนนะคะ" ทันทีที่ได้ยินข้อมูลในสายแจ้งมา ไลลาตัวแข็งทื่อ สมองดับ อวัยวะทุกอย่างในร่างกายชาไปหมด เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเขาวางโทรศัพท์ไปตอนไหน รู้แค่ตอนนี้ สมองมันตื้อไปมด และทุกอย่างก็ดับวูบลง เด็กน้อยในชุดสีดำ กำลังนั่งอยู่หน้าโลงศพอของคนเป็นพ่อกับแม่ เธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน นอกจากคนข้างบ้านที่รบกวนเป็นธุระให้ทุกอย่างเพราะความเวทนา เธอไม่ร้องไห้ และไม่พูดกับใครเลย ทุกอย่างเงียบสะงัดไปหมด คนแถวบ้านที่มาร่วมงานต่างก็พากันสงสาร เพราะพ่อแม่ที่จากไปกระทันหัน แถมยังรู้มาว่า พวกเขาไม่มีญาติที่ไหนเหลืออยู่เลย หลังจากเสร็จงานศพ สาวน้อยคนนี้ จะต้องไปอยู่ที่ไหน หรือจะถูกส่งไปบ้านเด็กกำพร้า แต่เธอก็ดูโตเกินกว่าจะอยู่ที่นั่น "ไลลาเอ้ย กินข้าวกินปลาสะบ้างเถอะลูก เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปอีกนะ" ยายข้างบ้านมาพูดคุยถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง พลางลูบหัวหญิงสาวที่บัดนี้ ใบหน้าสวยกลับเศร้าโศกเป็นอย่างมาก เธอไม่ตอบอะไร ได้แต่นิ่งเงียบแบบนี้มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่ได้รับรู้ข่าวร้ายนั้น เธอมองควันที่ลอยออกมาจากปากปล่องเมรุเบื้องหน้า ในมือก็ได้แต่กอดรูปถ่ายของพ่อกับแม่ไว้แนบอก ก่อนที่น้ำตาจะค่อย ๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวย ตอนนี้ ผู้คนที่มาช่วยงาน ต่างก็กลับหมดแล้ว เหลือเพียงเธอที่ยังอยู่ ราวกับไม่อยากจะเชื่อ ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องจริง เธอค่อย ๆ ทำใจ ยอมรับความจริง ก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะกลับบ้าน ก็พบว่าผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังมองดูเธออยู่เช่นกัน ชายหนุ่มในชุดสูทอย่างดี แต่งตัวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหล่อเหลา หล่อจนเธอเกือบจะหยุดหายใจ เธอไม่เคยเจอใครที่หน้าตาดีเท่านี้ นอกจากดาราที่เล่นหนังในโทรทัศน์ เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมทั้งเรียกชื่อเธอราวกับรู้จักกันมานาน "ไลลาใช่มั้ย?" เธอนิ่งเงียบไม่ตอบ แม้เขาจะไม่ได้ดูเหมือนโจรผู้ร้าย แต่เขาเป็นใคร เธอไม่รู้จักเขาเลย "ผู้ใหญ่เรียกก็ตอบ ฉันเพิ่งรู้ว่า ลูกพี่ชิตดื้อด้านแบบนี้" เธอเม้มปากเบาๆ ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่มันพุ่งพล่านข้างใน "คุณเป็นใคร หนูไม่รู้จักคุณ และไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้า" เธอสวนกลับเสียงเบา แต่เขาได้ยินทุกคำ หึ ! "ฉันชื่อ อคิน เรียกฉันอาคินก็ได้ เพราะพ่อเธอทำงานกับฉัน เรานับกับเป็นพี่เป็นน้อง" ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ ไลลามองเขาอย่างระแวดระวัง เขาต้องการอะไรจากเธอ หลังจากพ่อเสียกับแม่เสีย เธอได้รับเงินประกันมาจำนวนก้อนหนึ่ง เด็กสาวคิดว่าเธอจะยืนหยัดด้วยตัวเอง เธออายุสิบหกแล้ว ถึงไม่มีพ่อกับแม่ แต่เธอก็ต้องเข้มแข็ง "ค่ะ อาคิน" เด็กสาวเรียกชื่อเขา ที่ตอนนี้เธอมีญาติโผล่มาโดยที่เธอไม่รู้จักมาก่อน "พ่อกับแม่เธอฝากฝังเธอไว้กับฉัน ให้มารับเธอไปอยู่ด้วย ก่อนตายที่โรงพยาบาล" จริง ๆ วิชิตกับดวงพร เป็นลูกน้องคนสนิทที่ทำงานกับอคิน มานาน พอรู้ว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ชายหนุ่มก็รีบไปที่ดรงพยาบาลทันที ดวงพรเสียชีวิตคาที่แต่วิชิตยังรู้สึกตัวเมื่ออยู่ที่โรงพยาบาล วิชิตพยายามจะพูดกับเขาเพื่อให้เขารับปาก ว่าจะพา ไลลา ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขามาอยู่ด้วย "หนูจะเชื่อได้ไงที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง" เธอมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจอย่างปิดไม่มิด "พ่อเธอทำงานกับฉัน ฉันเป็นเจ้านายของพ่อเธอ ฉันไม่โกหก เพื่อหลอกเด็กกะโปโลอย่างเธอไปอยู่ด้วยหรอก" อคินถอนหายใจเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่าย ทำไมเขารู้สึกว่ากำลังหาเห่าใส่ตัวอยู่ยังไงไม่รู้ "หนูไม่ไปค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องไปอยู่กับคุณ" เด็กสาวพูดอย่างถือดี เธอไม่รู้จักเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เป็นเจ้านายของพ่อจริงรึเปล่า เธอไม่สามารถไว้ใจใครได้เลยในตอนนี้ "ก็แล้วแต่เธอ ดีเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่ได้อยากพาเธอไปอยู่ด้วย ถ้าไม่ติดว่าพี่ชิตขอไว้ก่อนตาย ฉันก็คงไม่มาหรอก" เขากระแทกเสียงกลับ ก่อนจะเดินหันหลังไปขึ้นรถตู้คันหรูที่จอดรออยู่