“คินค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ”
ร่างสูงโน้มตัวลงไปหอมคู่หมั้นสาว ก่อนจะหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข ตามประสาข้าวใหม่ปลามัน ไลลาได้แต่เดินหนีภาพนี้จนเบื่อ บางทีเธอก็คิดอยากจะยอมแพ้ ออกไปอยู่ที่อื่นให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ยังอดทน เพราะเคยลั่นวาจาไว้ ยังไง เธอก็จะทำให้อาคินรักเธอให้ได้ แต่ดูแล้วหนทางที่จะเป็นแบบนั้นช่างมืดมนเหลือเกิน ไม่มีวี่แววว่าเขาจะสนใจเธอสักนิด
“อ้าว! ไลลา ไปโรงเรียนแล้วเหรอจ๊ะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะอาคิน สวัสดีค่ะอามะนาว”
แขนของมะนาวควงคู่อคินอย่างออกหน้าออกตา ที่เรียกไม่ใช่เพราะความเอ็นดูหรอกนะ แต่อยากให้มันมาเห็นภาพ ว่าใครที่เป็นเจ้าของคินตัวจริง
เธอเดินออกมาจากบ้าน ทั้งๆที่อาคินขับผ่านไปก็เห็นว่าเธอเดินอยู่ข้างถนน แต่ไม่มีวี่แววว่าเขาจะจอดรับเธอ เธอได้แต่ถือกระเป๋าแน่น รู้ดีว่าตอนนี้เขารังเกียจเธอไปแล้ว เธอไร้ตัวตนในสายตาของเขา ไม่แท้แต่จะชายตามาแล แต่หัวใจเจ้ากรรม ก็ยัง
