เดือนถัดมา
อ้วก อ้วก อ้วก
“อืมม เป็นอะไรอีกเนี่ย” ร่างเล็กนั่งร้องโอดโอยอยู่ในห้องน้ำหลังจากที่เพิ่งจะอ้วกออกไปจนหมดไส้หมดพุง อาการแบบนี้เธอเริ่มเป็นถี่และหนักขึ้นเรื่อยๆ จนบางทีเธอแอบคิดไปว่าเธอเป็นโรคร้ายแรงหรือเปล่า เพราะจู่ๆ มันก็มีอาการแบบนี้ขึ้นมาดื้อๆ เลย จนตัวเธอเองก็ไม่ได้ทันตั้งตัวเหมือนกัน
“อึกก อึกก อ้วกก อ้วกก โอกก” เสียงการอาเจียนคลื่นไส้ของเธอดึงดูดเพื่อนร่วมห้องไม่น้อย โทมัสรีบผลักประตูเข้ามาทันทีเมื่อยืนฟังเสียงอยู่พักใหญ่แล้วไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย จนเขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“เดียร์! ยูเป็นไงบ้าง นี่ยูเป็นอะไรไปทำไมถึงเป็นแบบนี้”
“อึกก ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ ก็อยากจะอ้วกพะอืดพะอมมาก”
“ยูไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า อาการเหมือนกับคนอาหารเป็นพิษเลยนะ” โทมัสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
“ไม่นะ ฉันไม่เคยแพ้อาหารอะไรเลย อึก…อีกอย่างฉันก็ไม่เคยอาหารเป็นพิษเลยด้วย”
“เข้ามานั่ง
