“ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาลูกไปกินนมนะคะ แกคงจะเริ่มง่วงแล้ว”
บาลิกาพูดตัดบทก่อนพาลูกของเธอกลับเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองและปิดประตูลง เธอแทบไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะของภัสราและเสียงพูดคุยระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับรามิลที่ดังลอดเข้ามาในขณะที่เธอปลอบประโลมลูกน้อยให้กินนม น้ำตาเริ่มถั่งไหลออกมา ภัสราตามมาถึงที่นี่ก็เพราะรามิลให้ผู้หญิงคนนั้นตามเขามา ทุกอย่างกำลังวนกลับไปสู่จุดเดิม มันเป็นเรื่องยากจะทำใจสำหรับหญิงสาว เธอรู้ดีว่าถึงอย่างไรรามิลก็ไม่สามารถลืมความแค้นในอดีตได้ เขาต้องการเอาคืน ต้องการทำให้เธอเจ็บช้ำ แก้แค้นทั้งเธอและพี่ชายของเธอ และขณะที่กล่อมลูกน้อยให้หลับนั้นบาลิกาก็เกือบปล่อยสะอื้นออกมา เธอยินยอมให้น้ำตาไหลแต่ไม่ยอมส่งเสียง ไม่อยากให้ความเจ็บช้ำสะเทือนใจแสดงออกมาทางสีหน้าให้ลูกต้องเห็นแม้ว่าหนูน้อยเรนนี่อายุเพียง 3 เดือนและยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะรู้ว่าคนเป็นแม่ต้องแบกรับค
