“ไอ้พีทบอกว่าเมื่อคืนมึงไม่อยู่ห้องพักเหรอวะ?” อะตอมถามนาร์วินที่กำลังยืนชมวิวทะเลบนเรือยอร์ชโดยมีแก้วเครื่องดื่มถือเอาไว้ในมือ
“มันมาหากูที่ห้องเหรอ?” เขาถามอะตอมกลับเสียงเรียบพลางกระดกแชมเปญที่ถือในมือขึ้นจิบเบาๆ ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองวิวทะเลต่อ
“ก็เออน่ะสิ มันบอกว่าไปเคาะเรียกมึงตั้งนานแต่มึงไม่เปิดประตูให้มันสักที”
“เมื่อคืนกูไม่ได้นอนที่ห้องพักตัวเอง”
“แล้วเมื่อคืนมึงไปนอนไหน?” อะตอมหรี่มองตามองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด
“มึงจำเรื่องวันนั้นที่กูเล่าให้มึงฟังตอนอยู่ไนต์คลับได้ไหม?”
“จำได้ ทำไมวะ?” คืนนั้นนาร์วินมาปรึกษาเรื่องความรัก และมีท่าทางแปลกๆ ซึ่งไม่ใช่ปกติของนาร์วินเลย เดาว่านาร์วินคงเผลอไปรู้สึกดีกับใครสักคน ไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งปรับทุกข์และขอคำปรึกษาเรื่องความรัก
“กูลองกลับไปคิดทบทวนตัวเองตามที่มึงบอกแล้ว”
“แล้ว?”
“อดีตของกูมันก็ผ่านมานานแล้ว นานหลายปีขนาดนั้นกูควรท
