ตึกตึก ตึกตึก
เสียงร้องเท้ากระทบลงพื้นเรียบของโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ ขณะกำลังวิ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ขาเล็กก็จะอ่อนแรงลงให้ได้ หัวใจดวงน้อยบีบรัดกันจนปวดหนึบ น้ำตามากมายเปียกชุ่มไปด้วยใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง
ณิดาร้องไห้ตลอดทางวิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน ก่อนหน้านี้พี่ชายโทรมาหาหลายสาย แต่ตอนนั้นไม่ได้รับเพราะกำลังอาบน้ำอยู่ พอรับสายจากพี่ชาย วินาทีนั้นหัวใจแทบหยุดเต้น โลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ หูทั้งสองแทบดับเมื่อรับรู้ว่านาร์วินรถพลิกคว่ำ
“พะ…พี่นาร์วินเป็นยังไงคะ” เสียงสั่นของณิดาเอ่ยถามทุกคนที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ดวงตาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตามองไปยังนาร์มินซึ่งนั่งร้องไห้อยู่ ก่อนจะเลื่อนไปมองพี่ชาย เพื่อเอาคำตอบที่ต้องการรู้ “พี่นาร์วินเป็นยังไงบ้างคะพี่คิน”
“อยู่ในมือหมอแล้ว”
“เขาไม่เป็นไรมากใช่ไหมคะ?”
“อันนี้พี่ให้คำตอบไม่ได้ ต้องรอฟังจากปากหมอ” เขาไม่อยากให้น้องสาวคาดหวัง
