“เอาน้ำสาดมัน” เสียงมาร์คินเอ่ยสั่งลูกน้องให้นำน้ำมาสาดใส่ กาย ซึ่งถูกมัดติดเก้าอี้โดยมีผ้าสีดำคลุมศีรษะเอาไว้และสลบอยู่
ซ่า!
กายที่สลบไปสองนานเริ่มรู้สึกตัวหลังจากถูกน้ำสาดใส่ร่างกาย ทันทีที่ได้สติ กายก็เริ่มร้องโหวกเหวกโวยวายและพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกเส้นใหญ่ที่มัดตัวเองติดกับเก้าอี้ไว้แน่น
“พวกมึงเป็นใครวะ! ปล่อยกูไปเดี๋ยวนี้นะเว้ย! มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ถ้าพ่อกูรู้พวกมึงไม่ตายดีแน่!!”
ลูกน้องมาร์คินหันหน้ามองกันแล้วยิ้มส่ายหน้าไปมาอย่างนึกขำกับสิ่งที่กายพูด ใหญ่โตมาจากไหนแต่สำหรับมาร์คินก็คือคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น
กายเปรียบเสือแมงเม่าที่บินเข้าหากองไฟโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงตาย ซึ่งกองไฟก็คือมาร์คิน
“เอาผ้าที่คลุมหัวมันอยู่ออก” เสียงมาร์คินสั่งลูกน้อง
แววตากายในตอนแรกเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ทว่าพอเห็นมาร์คินยืนอยู่ตรงหน้าและมีลูกน้องหลายคนยืนมองมาที่ตนเอ
