มัดหมี่
“หนูหมี่ โทรศัพท์ป้า...”
“หนูตกใจจนลืมหยิบมาให้ค่ะ” มัดหมี่ทำหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อยให้คนที่เพิ่งฟื้นลืมตาขึ้นมา นาทีนั้นมีสติหยิบโทรศัพท์ตัวเองเพื่อโทรขอความช่วยเหลือจากมาร์ชเธอก็รู้สึกทึ่งในตัวเองแล้ว “ป้าต้องใช้อะไรหรือเปล่า เอาของหนูไปใช้ก่อนได้นะคะ”
“ป้าจะขอยืมโทรศัพท์โทรหาลูกสาวหน่อย”
“ผมบอกให้แล้ว เธอบอกว่ากำลังมาป้ารอหน่อยนะ”
“แล้วค่ารักษา...”
“ป้าพักผ่อนเถอะค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวหนูจัดการให้เอง”
เมื่อเห็นว่าป้าเนียนมองรอบห้องผู้ป่วยพิเศษพร้อมกับพูดเรื่องค่ารักษาด้วยสีหน้าหวาด ๆ มัดหมี่ก็พอจะดูออกว่าเธอคงเป็นห่วงเรื่องเงินจึงพูดเพื่อให้เธอสบายใจและไม่ต้องเป็นกังวลไป
“ขอบคุณมากนะจ๊ะ” คนสูงอายุหน้าเจือนไป ลึก ๆ ในใจของเธอคงจะกลัวโดนตำหนิไม่น้อยถึงแม้ว่ามัดหมี่และมาร์ชและเป็นคนใจดี แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกรงใจพวกเขามาก “ป้าขอโทษที่ทำให้ลำบากกันนะ”
“ไม่เป็นอะไ
