06 | ลักพาตัว
1308 คำ
ไม่รู้อะไรดลใจ...ตอนนี้ร่างบางได้ขึ้นมานั่งบน BMW คันหรูเรียบร้อยแล้ว ฝ่ามือเล็กกำอยู่บนตักแน่น เจ้าเอยไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจแรง เธอเหลือบสายตามองคนข้างกายสองครั้ง ก่อนจะรีบดึงสายตาของตัวเองกลับมาไว้ที่ถนนตรงหน้าทันที ลำคอแห้งผาก เพราะดินแดนในระยะใกล้นั้น...ทำให้เจ้าเอยคิดว่าตัวเองกำลังนอนฝันอยู่ และไม่อยากตื่นขึ้นมา
ผิวของเขาเป็นผิวที่ไม่ขาวมากแต่ก็มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าหล่อราวกับพระเจ้าสร้าง คิ้วเข้มเป็นเส้นตรง ดวงตาเรียวรีลุ่มลึก จมูกโด่ง สันกรามคมชัด ร่างกายสูงใหญ่กำยำไม่ต่างกับที่เห็นในทีวีเลย ถ้าจะต่างก็ต่างที่ว่าตัวจริงดินแดนหล่อกว่าในจอเป็นร้อยเท่า เจ้าเอยแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองว่าจะได้เจอเขาในระยะประชิดแบบนี้ ไม่รู้ตัวเลยว่าพวงแก้มใสของตัวเองขึ้นสีชมพูระเรื่อมากแค่ไหน คนตัวเล็กนั่งก้มหน้างุดๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้าถามอีกฝ่ายออกมา
“คุณดินแดน”
“...”
“คุณมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ”
ดวงตากลมใสมองคนขับด้วยความสงสัย เป็นจังหวะเดียวกับที่รถยนต์ติดไฟแดงพอดี ส่งผลให้นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวคู่นั้นตวัดมามอง
สายตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย แต่ทว่าเขากักเก็บเอาไว้ภายใต้สีหน้าที่ยังเรียบนิ่ง
“เธอเป็นแฟนคลับของฉันใช่หรือเปล่า”
ดินแดนเอ่ยออกมาในที่สุด ทำให้คนตัวเล็กยิ่งแก้มขึ้นสีแดงมากขึ้นไปอีก จังหวะที่เจ้าเอยพยักหน้าและหลุบสายตาเขินอายลง ทำให้เธอไม่ทันเห็นมุมปากหยักที่กำลังกระตุกยิ้มคล้ายกับสมเพช...
“ยินดีด้วย เธอคือผู้โชคดีที่จะได้ดินเนอร์กับฉัน ตรงนั้นก็มีกล้องซ่อนอยู่ หน้ารถนี่ก็มี”
คนตัวเล็กหันไปมองตาชิ้วชี้ของดินแดน เขาชี้ไปยังริมถนนสี่แยกอีกฝั่ง เจ้าเอยยกมือปิดปากแน่นก่อนจะสบตากับร่างสูง เขาเผยรอยยิ้มยินดีมาให้ครู่หนึ่ง
รอยยิ้มที่หลอกให้เหยื่อตายใจ
รอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา
“จ...จริงเหรอคะ! รายการแอบถ่ายเหรอคะ”
“อืม”
ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ก่อนจะออกรถเมื่อถึงไฟจราจรเป็นสีเขียว แขนแกร่งขับรถด้วยมือเดียว ก่อนจะลอบมองใบหน้าขาวเป็นระยะพลางคิดถึงอนาคตข้างหน้า
ถ่ายรายการงั้นเหรอ?
เขาจะทำมันอย่างดีเลยล่ะ
ทั้งคู่นั่งอยู่ในภัตรคารอาหารแห่งหนึ่ง รอบข้างเต็มไปด้วยชุดโต๊ะเก้าอี้มากมายทว่าในร้านมีเพียงดินแดนและเจ้าเอย หญิงสาวหันมองรอบข้างอย่างประหม่า แสงไฟสลัว ดนตรีเปิดคลอเบาๆ รับกับบรรยากาศของร้านหรู ร้านใหญ่ก็จริงแต่มีเพียงทั้งคู่ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามตรงโต๊ะริมกระจก ระหว่างที่คนตัวเล็กหันมองซ้ายขวาไปมา แววตาของเขาทอประกายวาบขึ้น ลุกวาวดุจเปลวไฟยามมองพิจารณาคนตรงหน้า...
อีกฝ่ายเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ไม่มีอะไรน่าสนใจ แม้ว่าใบหน้าหวานนั่นจะดูน่ารักไม่มีพิษมีภัย แต่ก็ไม่ทำให้ดินแดนมองข้ามความเลวทรามที่อยู่ภายใต้จิตใจของเธอไปได้ เขาจำวันที่ณิชาส่งรูปถ่ายของตัวต้นเหตุมาให้เขาได้แม่น รูปของคนที่เป็นเจ้าของเฟสบุ้คนิรนามที่ใส่ร้ายเขาอย่างเลือดเย็น รูปของคนที่ทำให้คนรักของเขาต้องตาย...ดินแดนจำได้ไม่เคยลืม ชายหนุ่มเซฟรูปถ่ายของเจ้าเอยเอาไว้ เขานั่งมองรูปภาพนั้นมาหนึ่งคืนเต็มเพื่อคิดทบทวนว่าควรทำอย่างไรให้มันสาสมกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ได้ทำเอาไว้ ทางณิชามีหลักฐานครบว่าเจ้าเอยเป็นคนร้าย เธอคือเจ้าของเฟสบุ้คนิรนามและประวัติของหญิงสาวที่เป็นแฟนคลับของเขามันยิ่งทำให้ทุกอย่างดูลงล็อค ผู้หญิงคนนี้คงเป็นแฟนคลับโรคจิตที่แยกความฝันกับความจริงไม่ออก แค่เขาประกาศจะแต่งงานกับเหมย แฟนคลับที่รับไม่ได้และคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของศิลปินก็ทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไป จนทำให้เกิดเรื่องที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตของเขา ดินแดนจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำ
ดวงตากลมวาวใสเสแสร้งเป็นไร้เดียงสา แต่ลึกๆ ข้างในคงดีใจเสียเต็มประดาที่ทำให้คนรักของเขาต้องตายและตัวเองได้มานั่งดินเนอร์กับคนที่ชอบ...
เขาเกลียดคนตรงหน้าจนอยากจะอาเจียนออกมาซะเดี๋ยวนี้
“อาหารมาแล้วครับ”
น้ำเสียงนุ่มนวลของบริกรพร้อมกับจานอาหารที่วางลงบนโต๊ะ ดินแดนทำการจองแบบเหมาที่นี่เอาไว้ เมนูอาหารเขาก็เป็นคนที่เลือกเอง
“กินสิ”
หลังจากอาหารถูกนำมาวางไว้จนครบ น้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น ทำให้เจ้าเอยพยักหน้าเบาๆ
เธอยิ้มให้เขาก่อนจะหยิบช้อนและส้อมมาไว้ในมือ
เหงื่อกาฬไหลเต็มฝ่ามือเล็ก ใครจะไม่ตื่นเต้นบ้างที่ได้มากินข้าวกับศิลปินที่ชอบ เจ้าเอยได้เล่นเกมส์ร่วมสนุกในเพจเฟสบุ้คของดินแดนเอาไว้มากมาย ส่วนมากเป็นกิจกรรมเอ็กคลูซีฟที่ของรางวัลจะเกี่ยวข้องกับศิลปิน เธอได้เล่นเข้าร่วมสนุกหลายโพส จนจำไม่ได้ว่าโพสไหนคือรางวัลเป็นการรับประทานอาหาร เหตุผลนี้จึงทำให้หญิงสาวไม่ได้เอะใจอะไรเลยสักนิด จนกระทั่งตอนนี้เธอยังคิดว่าเป็นการซ่อนกล้องแอบถ่ายรายการอยู่ด้วยซ้ำ จึงทำให้ร่างบางไม่กล้าที่จะพูดเยอะหรือชวนดินแดนคุย
แค่เงยหน้าสบตา เธอยังไม่กล้าเลย...
“กินเยอะๆ สิ”
เขาพูดกับเธอ ส่งผลให้คนน่ารักพยักหน้าตอบ เธอก้มหน้างุดๆ กินอาหารรสชาติอร่อย ลอบมองใบหน้าของดินแดนบ้างเป็นระยะ ไม่มีบทสนทนาใดๆ หลังจากนั้น จนกระทั่งเจ้าเอยรู้สึกแปลกๆ กับร่างกายตัวเอง เธอรู้สึกร้อนบริเวณลำคอจนวางช้อนกับส้อมลงทันที ดวงตาค่อยๆ แดงก่ำ อาการหายใจติดขัดกำเริบราวกับว่าเธอได้รับประทานอาหารที่แพ้เข้าไปอย่างนั้น...เจ้าเอยแพ้กุ้ง มันเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่เธอกินไม่ได้ หญิงสาวมองจานอาหารตรงหน้าทว่าไม่มีสิ่งไหนที่ทำจากกุ้งเลยสักอย่าง มันจึงทำให้เธอวางใจและกินเข้าไปโดยไม่ลังเล แต่หารู้ไม่ว่าซุปที่รสชาติเหมือนซุปข้าวโพดนั้นมีส่วนผสมของกุ้งเป็นจำนวนมาก
“ฉ...ฉัน”
เธอเริ่มหายใจไม่ออก เจ้าเอยมองดินแดนเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่าได้รับสายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งส่งกลับมา มันทำให้หญิงสาวไม่เข้าใจ
“อึก!”
“แพ้กุ้งเหรอ?”
ฉับพลันสายตาที่เคยเรียบนิ่งอยู่ตลอดแปรเปลี่ยนเป็นอำมหิตราวกับสัตว์ป่า คำถามกับสีหน้าของดินแดนไม่เก็บอาการ ริมฝีปากหยักของเขาพูดบางอย่างก่อนที่สติของหญิงสาวจะพร่าเลือน
“ซุปนั่น ฉันสั่งเชฟทำให้เธอเป็นพิเศษเลยนะ เจ้าเอย”
……
แกจะทำอะไรน้อง!!! อย่านะคะ อย่าแม้แต่จะคิด&$฿€%#"¥
อิอิ ใครชอบ ถูกใจ คอมเมนต์พูดคุยกับไรท์ได้นะคะ มันเงียบเหงามาก ทั้งยอดวิวยอดเม้น แต่จะสู้ฮะ ฮึบๆ ?❤️
- ผู้เขียน
