07 | จุดเริ่มต้นของความแค้น
1096 คำ
เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆ ขยับก่อนจะลืมตาขึ้นมารับแสงสว่าง ความรู้สึกแรกคือแห้งผากที่ลำคอ เจ้าเอยพยายามปรับสายตาโฟกัสสิ่งรอบข้างก็พบว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องกว้างแห่งหนึ่ง เจ้าเอยลุกขึ้นนั่งทันที รอบข้างเงียบสงัด และห้องห้องนี้เจ้าเอยก็ไม่คุ้น ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? คนตัวเล็กคิดทบทวนสิ่งสุดท้ายก่อนที่สติจะดับไป...เธอจำได้แม่นว่าได้ไปดินเนอร์กับดินแดน ศิลปินชื่อดังที่ชื่นชอบ ก่อนจะรู้สึกแน่นหน้าอกหายใจแทบไม่ออกเพราะอาการแพ้กุ้ง และน้ำเสียงเลือดเย็นบวกสีหน้าปีศาจของดินแดนเป็นสิ่งสุดท้ายที่เจ้าเอยเห็น
“หรือเราฝันไป”
เสียงแหบพึมพำกับตัวเอง ทุกอย่างมันตีรวนจนงุนงง หรือว่าทุกอย่างที่เจ้าเอยจำได้จะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น
“เรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน”
ทว่าเสียงเข้มที่ได้ยินฉุดให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ ดวงตาเบิกกว้างหันไปตามเสียงทันที
“คุณ”
เธอลุกขึ้นยืนเต็มสองขาทันที ร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาคือคนสุดท้ายที่เจ้าเอยเจอ และเขาคือคนที่พาเธอมาที่นี่งั้นสินะ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่
“ฉันอยู่ที่ไหนคะ แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
จากสายตาชื่นชม...ชื่นชอบ ตอนนี้เปลี่ยนสายตาไม่ไว้ใจ เพราะสถานที่แห่งนี้คือห้องส่วนตัว ไม่ใช่ร้านอาหารหรือที่สาธารณะเหมือนตอนแรก
และหลังจากที่เธอหมดสติไป เขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่อย่างนั้นเหรอ
“คอนโดฯ ของฉัน”
“คอนโดฯ?”
ไม่เข้าใจเลยสักนิด ทั้งการกระทำ สีหน้าและน้ำเสียงของดินแดน อีกฝ่ายทำอย่างกับเธอคือคนที่เกลียดกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ทั้งที่เราสองคนไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ
นัยน์ตาสีเข้มเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ ท่าทางยืนกอดอกจังก้าแบบนั้น แตกต่างกับคนที่พาเธอขึ้นรถมาด้วยอย่างสิ้นเชิง
“ฉันจะกลับค่ะ”
เจ้าเอยไม่รู้ว่าดินแดนพาเธอมาที่คอนโดฯ ของเขาด้วยเหตุผลอะไร แต่คนตัวเล็กหลบสายตาคู่คมก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินไปยังประตูทางออกของห้องชุดสุดหรูนี่ให้ไวที่สุด รังสีเยือกเย็นน่าสะพรึงกลัว เธอไม่ไว้ใจเขาอีกต่อไป
“โอ้ย!”
ทว่าในจังหวะที่เดินสวนไหล่กับร่างกำยำนั้น แขนเล็กของเธอก็ถูกกระชากทันที ฝ่ามือหนาบีบเค้นเนื้อขาวจนเธอนิ่วหน้า เจ้าเอยเงยหน้ามองดินแดนด้วยความไม่เข้าใจ พยายามดึงแขนของตัวเองกลับมาแต่มือของเขาแข็งแกร่งยิ่งกว่าคีมเหล็ก
“คุณทำอะไร! ปล่อยฉัน”
“ถ้าคิดว่าได้เข้ามาในนี้แล้วจะได้ออกไปง่ายๆ เธอคิดผิด”
สีหน้าของดินแดนเผยให้เห็นชัดว่าเขากำลังมีอารมณ์แบบไหน กระแสโทสะแผ่ซ่านออกมาจนเจ้าเอยรู้สึกหวาดกลัว ไม่เข้าใจที่สุด อยากรู้เหลือเกินว่าทำไมคนที่เธอชอบถึงมาทำแบบนี้กับเธอ
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!”
เขายังคงบีบแขนของเจ้าเอยแน่นไม่ปล่อย ก่อนหน้านี้ดินแดนได้เรียกหมอที่เป็นเพื่อนสนิทมารักษาอาการแพ้อาหารจนเจ้าเอยดีขึ้นหลังจากได้รับยา เธอนอนหลับต่ออีกหลายชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาแผลงฤทธิ์กับเขาอย่างในตอนนี้ ดินแดนจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหวาน ก่อนมือหนาอีกข้างจะควักโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเอง เขาเปิดหน้าเฟสบุ้คนิรนามต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดและข่าวเรื่องฉาวที่พึ่งเกิดขึ้นกับนักร้องหนุ่มจ่อไปที่ใบหน้าของเจ้าเอย เธอที่กำลังดึงแขนตัวเองออกก็มองหน้าจอพลางตั้งสติ ภาพที่เห็นบนจอมือถือคือเฟสบุ้คของแอนตี้ที่แฉเรื่องราวของดินแดนเมื่ออาทิตย์ก่อน เรื่องราวนั้นเป็นสาเหตุทำให้ว่าที่ภรรยาของอีกฝ่ายจบชีวิตลง เจ้าเอยตามข่าวทุกวัน แต่หลังจากรู้ว่าแฟนของดินแดนเสียชีวิต ค่ายก็เลื่อนวันแถลงข่าวออกไปอย่างไม่มีกำหนด แต่มีข่าวลือออกมาว่ารู้ตัวคนทำแล้วและดินแดนไม่ผิด เขาถูกใส่ร้าย ตอนนี้ทางค่ายกำลังรวบรวมหลักฐานเอาตัวคนผิดมาลงโทษตามกฎหมาย เจ้าเอยและแฟนคลับคนอื่นๆ ก็ทำได้เพียงรอเวลาเท่านั้น
จนถึงวันนี้ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ เธอไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำว่าจะได้เจอเขา และเจอในสถานการณ์แบบนี้
“ให้ฉันดูทำไม”
คิ้วสวยขมวดเป็นปม เจ้าเอยไม่เข้าใจอยู่ดีว่าดินแดนจะเปิดข่าวนี้ให้เธอดูทำไม และสิ้นเสียงคำถามของหญิงสาวเท่านั้น มุมปากหยักก็กระตุกยิ้มเยือกเย็น เหมือนกับคำถามของเจ้าเอยไปจี้จุดบางอย่างให้ดินแดนเหวี่ยงร่างเล็กไปกระแทกเข้ากับกำแพง
อึก!
ความเจ็บแล่นเข้ามาในฉับพลัน มันชาตั้งแต่หัวไหล่ลงไปถึงสะโพก เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ ร่างกำยำเดินดุ่มๆ เข้ามาราวกับปีศาจร้าย
ส่งผลให้ดวงตาของหญิงสาวแดงก่ำเพราะความกลัว
“ให้ดูทำไมงั้นเหรอ!”
“...!”
“คนอย่างเธอ แค่ติดคุกมันยังน้อยไปกับความชั่วที่ทำ”
เขากดเสียงรอดไรฟัน ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เงาสูงใหญ่บดบังร่างบางจนมิด มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน สั่นเกร็งไปทั้งสองข้าง อยากจะลงมือให้สาสมกับความโกรธที่เก็บเอาไว้ข้างใน แต่ติดที่อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง ร่างกายเล็กกว่า ทำไปมีแต่จะตายคามือเปล่าๆ และคนอย่างผู้หญิงคนนี้ตายตอนนี้มันจะไปสนุกอะไร
สู้เก็บไว้ทรมานให้เจียนตายก่อนจะส่งเข้าคุกไม่ดีกว่าเหรอ
.......
แหมๆ ทรมานก่อนนะว่าซ่านนน ถ้าวันไหนรู้ความจริง ชั้นจะรอดูคนเห่าคนหอนนะจ๊ะ อรุ่ม
คอมเมนต์พูดคุยกับไรท์เตอร์ได้น้า เงียบเหงา เศร้าสร้อยเป็นอย่างมากเลยเจ้าค่ะ TT อุแงง ใครผ่านเข้ามาอ่านก็ฝากเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจรี้ดด้วยน้าา เจอกันตอนหน้าจ้า
#อัพทุกวันเลยจย้าา
- ผู้เขียน
