“ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก ต้องให้น้ำเกลือไปก่อน”
ปริญ เพื่อนสนิทร่วมรุ่นสมัยมัธยมต้นที่ตอนนี้ทำอาชีพเป็นหมอพูดขึ้นเมื่อเดินทางมาตรวจเป็นการส่วนตัวให้เพื่อนของตัวเองถึงคอนโดฯ ดินแดนยืนกอดอกนิ่ง เอาแต่จ้องร่างบางบนเตียงที่ถูกเจาะหลังมือเพื่อให้น้ำเกลือ เธอยังไม่ได้สติ ใบหน้าซีดเซียวไม่เว้นริมฝีปากที่แห้งกรัง
“มีไข้ไหม?”
“ตอนนี้ไข้อ่อนๆ ยังไงต้องคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด”
“...”
“พาไปโรงพยาบาลไหมล่ะ”
ปริญเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่ยืนเงียบ ดินแดนส่ายหน้า เพราะเขาคิดว่าเรียกหมอมาดูแลก็พอแล้ว คนบนเตียงคงไม่เป็นอะไรมาก
“ถ้าไข้ไม่ลดกูจะบอกมึงอีกที ตอนนี้มึงกลับไปได้แล้ว”
เขาพูดตัดบท ส่งผลให้ปริญย่นคิ้วพลางหรี่สายตาจับผิดอีกฝ่าย
“ครั้งก่อนก็เรียกกูให้มารักษาอาการแพ้อาหาร ดีที่เขาไม่เป็นอะไรมาก รอบนี้ก็เรียกให้มารักษาอาการป่วยอีก ถามจริงเหอะ มึงทำอะไรอยู่วะไอ้แดน”
เพราะปริญรู้สึกไม่ชอบมาพาก
