สายฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว ฟ้าร้องครืนครางเสียงดังผสมกับเสียงลมพัดแรง พายุพาทะเลคลั่งน่ากลัว คลื่นในทะเลปั่นป่วนหนักกระแทกเข้าหาฝั่งรุนแรงราวกับจะถล่มให้ย่อยยับ สายฟ้าแลบแปลบปลาบลอดผ่านกระจกเข้ามาทำเอาคนที่นอนอยู่บนฟูกถึงกับตัวสั่นราวกับลูกนกรีบซุกหน้าเข้าหาอกกว้างของร่างหนาที่นอนกอดเธอไว้ ใบหน้างามซีดเผือดหลับตาแน่นร่างบางสะดุ้งทุกๆ ครั้งที่ได้ยินเสียงฟ้าร้อง น่าเวทนาจนคนที่กอดอยู่ต้องลูบหลังปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัวนะสินี ผมอยู่นี่แล้ว” โอลิเวอร์กระซิบปลอบประโลม ฝ่ามือหนากดศีรษะของเธอให้ซุกเข้าหาอก มืออีกข้างลูบแผ่นหลังบางให้คลายความหวาดกลัว
ชายหนุ่มหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อราวหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เขากับเธอกำลังกอดรัดพัวพันอย่างสุขสมที่ท่าเรือ ก่อนจะได้ยินเสียงฟ้าร้องดังเปรี๊ยง วาสินีสะดุ้งผวาหลุดจากภวังค์เสน่หาทันที เธอแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่
