ศรัณย์ไม่แน่ใจ ว่าเขาควรจัดการกับความรู้สึกในตอนนี้แบบไหนดี ทุกคนนั่งพร้อมหน้าอยู่บนโต๊ะอาหาร และรอแขกเพียงคนเดียวที่ยัยสองบอกชวนมาร่วมทาน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นเธอมา โทรหาก็ไม่รับสาย และอกของเขาก็เริ่มร้อนดั่งไฟ!
เสียมารยาทแค่ไหนที่ปล่อยให้ผู้ใหญ่คอย เธอเคยมานอนค้างที่บ้านหลังนี้ตั้งกี่ครั้ง ใช่ว่าไม่รู้กฎของที่บ้าน ไม่ว่าใครจะวุ่นวายกับอะไร แต่สิ่งที่พลาดไม่ได้ คือการทานอาหารร่วมกันในทุกๆ วัน และสำหรับเรื่องนี้บ้านเขามองว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ มันเป็นการสร้างความสามัคคีของที่บ้าน และใครหน้าไหนก็ไม่เคยได้มาร่วมทานด้วยทั้งนั้น ยัยตัวดีเป็นคนแรก และเป็นเพียงคนเดียว แต่เธอกลับมองไม่เห็นความสำคัญของมัน
"ขอโทษด้วยครับ ผมว่าพ่อกับแม่ทานข้าวเลยดีกว่า ไม่ต้องรอเขาแล้ว"
คนเป็นบุตรสรุปทุกอย่าง มุมปากของเขากระตุกยิ้มบางๆ ทั้งๆ ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย
"ทะเลาะกันหรอลูก"
มารดาห่วงใย แวว
