หลายนาทีที่เขาเอาแต่นิ่งอยู่แบบนั้น เขาไม่ปริปากพูดสิ่งใดสักคำ เลยเป็นเธอที่ต้องหลบหน้าเพราะความอาย กระดากเกินกว่าจะสบตากับเขาได้ อับอายที่ถามอะไรที่มันโง่ๆออกไป!
"เกมส์ขอตัวกลับก่อนนะคะ ง่วงนอนแล้ว"
มือบางเกาะดึงสายกระเป๋าเอาไว้แน่น เล็บยาวๆ ทิ่มเนื้อบริเวณฝ่ามืออย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเธอเผลอกำมือไว้แน่นเกินไป เพียงแค่สะกัดกั้นความรู้สึกเอาไว้ ไม่ได้ตั้งใจจะถ่ายทอดความเจ็บจากหัวใจ ไปที่อื่นที่ใดเลยจริงๆ
"พี่จะไปส่ง"
เขาทำแบบที่ว่า โดยการก้าวขาไปยังรถหรูที่อยู่เบื้องหน้า กวิตาปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าช้าๆ และยอมก้าวขาตามไปแต่โดยดี
รถทั้งคันตกอยู่ในความเงียบงัน ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากใครทั้งนั้น เสมือนกับพวกเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมทางของกันและกัน ไม่มีความสำคัญใดที่จะต้องคุยให้เสียเวลา พอจินตนาการไปว่า ผลลัพธ์ที่ออกมา เธอน่าจะผิดหวัง คนที่ตกอยู่ในความช้ำ จำจึงต้องเบือนใบหน้าหลบออกไปอีก
