เป็นอีกวัน ที่ศรัณย์ไม่มีสมาธิจะทำงาน พยายามที่จะทำตัวไม่ให้ว่าง แต่เขากลับทำสิ่งใดไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง สมองมันไม่ว่าง ทำยังไงมันก็ลบภาพของคนบางคนไม่ได้ สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะดับจอโน๊ตบุ๊คลงไป และทอดถอนหายใจออกมา!
'เกมส์ไม่มีความเป็นกุลสตรีแบบที่พี่หนึ่งเคยพูดไว้ เกมส์มันน่าไม่อายที่เข้าหาผู้ชาย แบบที่หญิงไทยไม่ควรจะเป็น จริงๆ.. ก็ไม่เห็นว่าจะมีตรงไหนน่าประทับใจเลยสักอย่าง ทั้งงี่เง่า ทั้งเด็กเกินไป แล้วพี่จะยอมรับผู้หญิงแบบนี้เข้าไปในชีวิตได้หรอ'
กี่ครั้ง ที่คำพูดนั้นลอยเข้ามาในห้วงความทรงจำ เขายังลบมันออกจากหัวไม่ได้ เช่นเดียวกับที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกัน!
เพราะไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกแบบไหน เขาเลยปล่อยให้เรื่องมันค้างคาต่อไป!
ส่วนอีกคนก็ดูจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ มันพูดไม่ออก ยิ้มต่อไม่ไหว จนคนเป็นเพื่อนทนไม่ได้ ต้องลากมานั่งเคลียกันให้เข้าใจ!
"ฉันไม่ได้อยากยุ่งเรื่องส่วนตั
