“เฟื่องก็ใจเย็นๆ สิลูก พี่เขาก็ง้อหนูมานานแล้วนะ อีกอย่างไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วด้วย ทำอะไรก็คิดถึงลูกในท้องและก็หลานของแม่ด้วยสิ”
“แม่คะ” พอเธอจะว่าอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงตัดสายไปทันที
“เฟื่องมาทานซุบก่อนเร็ว พี่ทำให้เฟื่องโดยเฉพาะเลยนะ” ภัสสกรณ์เรียกหญิงสาวให้เข้ามานั่งทานอะไรก่อน
“ไม่กิน เหม็น” ความจริงเธอก็เหม็นขี้หน้าเขาด้วย ไม่รู้จะตามตอแยอะไรนักหนา
“ไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงลูกหน่อยสิ”
“ไว้ตรวจให้แน่ใจก่อนค่อยว่ากัน วันนี้กลับไปได้แล้ว” เธอไล่เขากลับไป ทั้งที่เหลือบมองถ้วยซุบบนโต๊ะแล้วก็กลืนน้ำลาย
วันนี้ทั้งวันเธอกินนมไปแค่แก้วเดียว ตอนนี้ก็หิวไส้จะขาดแล้ว แต่ว่าก็ไม่อยากกินให้เขาเห็นต่อหน้า
“เฟื่องกินอะไรสักหน่อยก็ได้ เดี๋ยวพี่เข้าไปทำงานก่อน คืนนี้จะนอนที่นี่ เผื่อเฟื่องเป็นอะไร พี่จะได้อยู่ดูแล” เขาเห็นท่าทางที่เธอกลืนน้ำลายและมองอาหารบนโต๊ะแล้ว คิดว่าคงหิว เขาเดินไปหยิบนมเทใส
