“ซีฮ่าวเคยเจอคุณอี้เฟินมาก่อนเหรอ” เห็นจางซีฮ่าวมองจ้าวอี้เฟินอย่างจงใจพราวเพตราก็อดสงสัยไม่ได้
“อ๋อ เคยเจอสิ ผมเห็นคุณหนูที่ร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลเอชไง”
“หะเห็นด้วยเหรอ” จ้าวอี้เฟินถามเสียงตะกุกตะกัก
จางซีฮ่าวอมยิ้มน้อยๆ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้จ้าวอี้เฟินตาพร่าไปชั่วขณะ หัวใจของหญิงสาวเต้นถี่ขึ้น และจ้าวอี้เฟินก็เริ่มจะรับมือกับอาการประหม่าไม่ไหว
“เห็นสิครับ ผมเจอคุณหนูตอนที่ผมไปส่งน้ำแข็ง คุณหนูนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมทุกครั้งเลยนี่ ผมจำได้”
เท่านั้นเองจ้าวอี้เฟินก็รับมือกับอาการขวยเขินไม่ไหว เพราะหญิงสาวคิดมาตลอดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะเห็นเธอ จึงหาทางตัดบทไปเสียดื้อๆ
“พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระด่วนขอตัวก่อนนะ ฉันขอตัวก่อนนะคะน้าซ่ง น้าหรู ไปก่อนนะพราวไว้คุยกัน”
ว่าจบก็ลุกพรวดพราดออกไปจนพราวเพตรารั้งเอาไว้ไม่ทันได้แต่หันมามองฟ่านซ่งกับฟ่านหรูด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวก็ไม่เข้าใจเหมือนก
