“เจิ้งสิง คนงานขนของไปไหนกันหรือคะ”
พราวเพตราถามเมื่อเปิดประตูออกมาจากห้องนอนในช่วงบ่ายคล้อยแล้วเห็นคนงานหลายคนกำลังขนของผ่านไป เจิ้งสิงหยุดเท้าเพื่อตอบคำถาม
“คุณจ้าวให้คนมาทำห้องเด็กอ่อน”
“คะ” พราวเพตราเลิกคิ้วถามเสียงสูง
“ก็ห้องลูกของเธอกับคุณจ้าวไง คุณจ้าวให้ทำสองห้อง ห้องสำหรับเด็กผู้หญิงหนึ่งห้อง แล้วก็ห้องเด็กผู้ชายหนึ่งห้อง”
คำตอบของเจิ้งสิงทำให้ดวงตากลมของพราวเพตราเบิกกว้างอย่างตื่นตกใจ ก่อนที่ความตื่นตกใจนั้นจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความตื้นตันใจที่จ้าวไป่เฟิงใส่ใจลูกของเธอมากถึงขนาดนี้
ไม่ใช่สิ ลูกของเขากับเธอต่างหาก
“พราวขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้สิ ถ้าเธออยากได้อะไรเพิ่มก็บอกได้”
พราวเพตราพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินตามเจิ้งสิงไป ห้องแรกที่คนงานกำลังจัดวางข้าวของอย่างขะมักเขม้นเป็นห้องสำหรับเด็กผู้ชาย ซึ่งผนังห้องรวมถึงเพดานเป็นโทนสีฟ้า
“เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นคุณจ้าวเป็นคนเล
