“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“เปล่าค่ะ พราวไม่ได้เป็นอะไร”
พราวเพตราพยายามควบคุมท่าทางให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หญิงสาวไม่ทราบว่าจ้าวอี้ฟงรู้แล้วว่าเธอได้ยินเรื่องที่เขาพูดคุยกับลูกน้อง เพราะต่อให้กลบเกลื่อนอาการอย่างไรก็ไร้ประโยชน์
“งั้นก็เข้าบ้านเถอะ”
จ้าวไป่เฟิงว่า พราวเพตราได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามมาเฟียหนุ่มเข้าไปด้านใน ในขณะที่จ้าวอี้ฟงเองก็บังคับรถเข็นของเขาเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่เช่นกัน และจับจ้องสายตาอยู่ที่พราวเพตราด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนจะปรับแววตาให้ราบเรียบในชั่วเสี้ยวนาที
“เอ่อคุณจ้าวคะ พราวมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
พราวเพตราบอกตอนที่ช่วยจ้าวไป่เฟิงปลดกระดุมเสื้อออก มาเฟียหนุ่มเหลือบสายตาลงมองหญิงสาวที่ช้อนสายตาขึ้นมองเขา
“เอาไว้คุยก่อนนอนก็แล้วกัน เสี่ยวเฟิงรอกินข้าวอยู่”
“แต่ว่า…”
“เสี่ยวเฟิงรออยู่”
น้ำเสียงที่เข้มขึ้นเล็กน้อยทำให้พราวเพตราได้แต่เม้ม
