“พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่ต้องเดินทางแต่เช้า”
“ครับพี่ใหญ่”
จ้าวอี้ฟงรับคำและส่งยิ้มให้คนเป็นพี่ชายอย่างสุภาพ และรอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเขาจนกระทั่งแผ่นหลังของจ้าวไป่เฟิงพ้นออกไปจากห้องทำงานของตนหลังจากที่เขาเสแสร้งแกล้งเอาเกมใหม่ที่เพิ่งเขียนเสร็จอวดคนเป็นพี่ชาย ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มเลือนหายไป ความมาดร้ายฉายชัดบนใบหน้าของเขา และคำประกาศกร้าวที่ออกมาจากปากของเจ้าตัว
“ลาก่อนนะครับ พี่ชาย หวังว่าพี่จะมีความสุขในนรก”
บานประตูไม้สีขาวสะอาดถูกเปิดเข้ามาแบบไร้การเคาะตามมารยาทอย่างที่ควรจะเป็น จ้าวไป่เฟิงก้าวเข้ามาในห้องพร้อมดึงประตูปิด สิ่งที่ดวงตาคมกริบมองหาเป็นอันดับแรกคือเจ้าของห้องอย่าง พราวเพตรา
คิ้วหนาที่พาดเหนือดวงตาเรียวรีขยับเข้าหากันจนเกือบชิดเมื่อเห็นร่างบางนอนหลับสนิทอยู่ตรงโซฟา ขายาวก้าวมาหยุดตรงนั้นก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มพราวเพตราขึ้นมา
“ทำไมไม่รู้จักไปนอนบนเตียงดีๆ”
จ้าวไป
