“ฉันว่าเธอเพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วนะพราวเพตรา คุณชายรองเป็นน้องชายของคุณจ้าว เขาไม่มีทางคิดทำแบบนั้นแน่”
“แต่ว่า...”
“พอเถอะพราวเพตรา ฉันว่าเธอกลับเข้าไปพักผ่อนดีกว่า”
“เจิ้งสิงคะ แต่เรื่องที่พราวพูดเป็นเรื่องจริงนะคะ คุณชายรองคิดจะทำร้ายคุณจ้าวจริงๆ”
“เธอควรเข้าไปพักนะพราวเพตรา อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก อย่าลืมนะว่าเธอกำลังท้องอยู่ เธอก็รู้ว่าความเครียดของเธอมันมีผลต่อเด็กในท้องด้วย”
“แต่คุณจ้าวกำลังตกอยู่ในอันตรายนะคะ จะไม่ให้พราวคิดมากได้ยังไง”
“ฉันบอกให้เธอเข้าไปพักผ่อนได้แล้ว” เจิ้งสิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น
พราวเพตราถอนหายใจ คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตย่นเข้าหากัน พราวเพตรามองเจิ้งสิงอย่างขอความเห็นใจแต่ก็ได้รับการปฏิเสธ
“เข้าห้องได้แล้ว” เจิ้งสิงบอกเสียงหนัก
สุดท้ายพราวเพตราก็จำต้องกลับเข้าไปในห้อง เจิ้งสิงยกมือขึ้นกดหูฟังบลูทูธเพื่อเรียกบอดี้การ์ด “กลับมาเฝ้าพราวเพตราเอาไว้
