“พราวขึ้นไปพักเถอะ เดี๋ยวอากลับก่อน เรื่องที่รับปากเดี๋ยวอาจัดการให้ แต่ยังไงก็ต้องรอเสี่ยวเฟิงแลนดิ้งก่อน”
“ค่ะอาหมอ ขับรถดีๆ นะคะ”
พราวเพตราโค้งศีรษะให้หลิงตงเปียน เขายิ้มให้เธอก่อนจะเดินอ้อมไปขึ้นรถแล้วขับออกไปจากหน้ามุขคฤหาสน์ตระกูลจ้าว พราวเพตรามองตาจนกระทั่งรถของหลิงตงเปียนเลี้ยวออกไปจากประตูใหญ่ของคฤหาสน์ หญิงสาวจึงขึ้นไปพักผ่อนด้วยความสบายใจมากขึ้น
หลิงตงเปียนจอดรถตรงหน้าประตูรั้วบ้าน แพทย์วัยใกล้เกษียณลงจากรถเพื่อไปไขแม่กุญแจแล้วดันประตูรั้วให้เปิดกว้างพอที่จะให้รถยนต์ผ่านเข้าไปได้ หลิงตงเปียนเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปนั่งด้านใน มือจับอยู่ที่ขอบประตูรถเท่านั้น
“หมอหลิง”
หลิงตงเปียนหันมาทางเสียงเรียก แพทย์วัยใกล้เกษียณไม่ทันได้อ้าปากสอบถามอะไร ลูกกระสุนปืนจากคนที่นั่งในรถฝั่งข้างคนขับก็พุ่งเข้าใส่หน้าอกด้านขวาของหลิงตงเปียน ก่อนจะเลื่อนกระจกสีดำสนิทขึ้น
