“เธอกลับไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้ฉันให้ลูกน้องคอยเฝ้าหมอหลิงเอง”
แม้หลิงตงเปียนจะพ้นขีดอันตรายหลังจากผ่าตัดเอากระสุนปืนออกแต่ก็ต้องนอนสังเกตอาการต่อในหอผู้ป่วยวิกฤติหนักก่อน พราวเพตราแหงนเงยใบหน้าขึ้นมองเจิ้งสิงก่อนจะพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด เพราะนั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องก็คงช่วยอะไรหลิงตงเปียนไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้หลิงตงเปียนก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยม
“ค่ะเจิ้งสิง” พราวเพตราลุกจากม้านั่ง ฟ่านซ่ง ฟ่านหรูและ จางซีฮ่าวเองก็ลุกจากม้านั่งเช่นกัน “ขอบคุณทุกคนที่มาเป็นเพื่อน นะคะ พราวขอตัวกลับก่อน” พราวเพตราบอกกับพวกของฟ่านซ่ง
“กลับไปพักผ่อนเถอะพราว อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวสงผลต่อเด็กในท้อง” ฟ่านหรูเตือนด้วยความห่วงใย
“ค่ะน้าหรู”
พราวเพตรารับคำแล้วพวกเขาก็แยกกัน หญิงสาวเดินตาม เจิ้งสิงไปขึ้นรถพร้อมบอดี้การ์ด และคนของเจิ้งสิงอีกส่วนยังคงอยู่ที่หน้าห้องไอซียูเพื่อคอยดูแลความปลอดภัยให
