“ทำไมถึงไม่กดสักที” คนเป็นหัวหน้าทีมหันมาตะคอกอย่างหัวเสีย
“ผมกดแล้วครับ ตะแต่มันไม่ทำงาน” ลูกน้องบอกเสียงตะกุกตะกัก
“เอามานี่”
คนเป็นหัวหน้าทีมกระชากรีโมตไปจากมือของลูกน้อง ก่อนจะกดปุ่มย้ำๆ ซ้ำๆ ก็เห็นว่าระเบิดไม่ทำงานอย่างที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ
“เวรเอ๊ย” หัวหน้าทีมสบถอย่างหัวเสีย “งั้นก็ยิงเลย”
สั่งเสียงกร้าวหากแต่ไม่มีใครทันได้เหนี่ยวไกเลยสักคน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเขาพร้อมปลายกระบอกปืนหลายกระบอกที่จ่อมา
“ถ้ายังอยากมีลมหายใจอยู่ ฉันว่าพวกแกทิ้งปืนไปให้หมดน่าจะดีกว่า”
คนที่พูดคือเจิ้งสิง หลวนซานก็ยืนอยู่ข้างเขา พร้อมลูกน้องอีกกว่าสามสิบคนที่กระจายตามจุดต่างๆ ตามที่ลูกน้องของจ้าวอี้ฟงกระจายตัวอยู่ เพราะไร้ทางเลือกลูกน้องของจ้าวอี้ฟงจึงยอมจำนนและถูกริบอาวุธไป ทั้งหมดถูกจับมัดมือไพล่หลัง แล้วนำตัวไปที่ลานจอดเครื่องบิน
จ้าวไป่เฟิงค่อยๆ หันหลังมาเมื่อลูกน้องคนสุดท้ายของ
