“ว่าไงล่ะพราวเพตรา เธอตกใจเหรอที่ฉันรู้ว่าเธอท้อง”
เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำทำให้พราวเพตรายังคงอยู่ในสภาวะะไร้เสียง แม้จะส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธหญิงสาวก็ไม่อาจทำได้
“ฮึ พูดไม่ออกเลยงั้นหรือ” จ้าวไป่เฟิงกระตุกยิ้ม “ก็ดี พูดไม่ออกก็ดี แต่สิ่งที่เธอต้องจำเอาไว้ต่อจากนี้ก็คือเธอต้องอยู่ที่นี่ แต่ถ้าเธอจะไปละก็ เธอไปได้ แต่ลูกในท้องของเธอต้องอยู่ที่นี่”
จ้าวไป่เฟิงยิ้มร้ายนั่นทำให้พราวเพตราทราบว่าเธอไม่สิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น อย่างน้อยๆ ก็ในตอนนี้ เพราะแม่กับลูกจะแยกกันได้อย่างไรในตอนที่เจ้าตัวเล็กยังอยู่ในท้องของเธอ
“ลูกเป็นของพราว คุณจ้าวไม่เกี่ยว”
“แน่ใจเหรอว่าฉันไม่เกี่ยว”
“คุณจ้าวก็รู้ดี คุณจ้าวป้องกันตลอดเพราะฉะนั้นลูกในท้องของพราวไม่ใช่…”
“ลูกของฉัน ลูกในท้องของเธอเป็นลูกของฉัน พราวเพตรา”
แววตาเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นแววตาคุกรุ่นคล้ายมีลูกไฟพาดผ่านเข้ามาแทนที่เมื่อพราวเพตราต
