หลิงตงเปียนกับพราวเพตรานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาลซึ่งเป็นร้านที่หญิงสาวเคยบังเอิญเจอกับจ้าวอี้เฟินครั้งก่อน ทั้งคู่นั่งที่โต๊ะมุมในสุด ก่อนจะเป็นหลิงตงเปียนที่อาสาไปสั่งเครื่องดื่มกับขนมให้
“ตอนนี้หนูท้องอ่อนๆ อาขออนุญาตเลือกเมนูให้นะ หนูแพ้อาหารอะไรไหม”
“ไม่แพ้ค่ะ พราวกินได้ทุกอย่าง”
“ดีเลย เดี๋ยวอามานะ”
“ค่ะอาหมอ”
พราวเพตรายิ้มรับตอนที่หลิงตงเปียนเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งอาหารกับพนักงาน ครู่หนึ่งเขาก็เดินกลับมานั่งที่เดิม
“ไม่ต้องเกร็งนะพราว ถือว่ามาคุยกับคนแก่คนหนึ่งที่ไม่มีลูกหลาน ถือว่าอาเป็นคนแก่ขี้เหงาคนหนึ่งก็ได้”
หลิงตงเปียนหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทางผ่อนคลายนั่นทำให้ พราวเพตรารู้สึกผ่อนคลายไปกับอีกฝ่ายด้วย แต่พราวเพตราคิดว่า หลิงตงเปียนห่างไกลจากคำว่าคนแก่ขี้เหงาอยู่มากโขเพราะเจ้าตัวดูอารมณ์ดีมากกว่าจะดูเป็นคนใกล้วัยชราที่ดูโดดเดี่ยวด้วยซ้ำ
“อาหมอดูอารมณ์ดีนะคะ ไม่เหม
