“ดะเดี๋ยวค่ะคุณจ้าว”
พราวเพตราเพิ่งแน่ใจตอนนี้ว่าจ้าวไป่เฟิงไม่น่าจะทักทายลูกแค่การจูบผ่านเธอเสียแล้ว แววตาคู่คมที่อัดแน่นไปด้วยความปรารถนาบางอย่างทำให้พราวเพตราตื่นกลัว
“ฉันถามอาหมอแล้ว ทำได้ แค่ไม่ให้รุนแรงเกินไปก็พอ”
สิ้นประโยคจากริมฝีปากหยักสวย มือทั้งสองข้างของพราวเพตราก็ถูกมือที่ใหญ่กว่าของจ้าวไป่เฟิงยึดครองด้วยการสอดประสานปลายนิ้วแข็งแกร่งเข้าไปในนิ้วเรียวแล้วกดแนบลงกับฟูกนุ่มข้างศีรษะทุย
“แต่ว่าอื้อ…”
คำร้องท้วงของพราวเพตราถูกปัดตกไปด้วยริมฝีปากอุ่นจัดของจ้าวไป่เฟิงที่ฝังแน่นลงมา มาเฟียหนุ่มขบเม้มกลีบปากอิ่มนุ่มอย่างหยอกเย้า ค่อยๆ ขยับแทรกเรียวลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหวานในโพรงปากนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามแทบไม่เป็นจังหวะตอนที่ลิ้นเล็กถูกลิ้นอุ่นจัดเกี่ยวกระหวัดรัดรึง ความหวานซาบซ่านแล่นปราดไปตามรูขุมขน
พราวเพตราขยับริมฝีปากตอบรับจูบที่จ้าวไป่เฟิงปรนเปรออย่างเผลอไผล มือเล็กได
