จ้าวไป่เฟิงค่อยขยับริมฝีปากหยอกล้อเรียวสีชมพูระเรื่อของพราวเพตราอย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆ แทรกเรียวลิ้วเข้าไปในโพรงปากนุ่มด้วยจังหวะเนิบนาบ หัวใจดวงน้อยค่อยๆ เต้นถี่ขึ้นตอนที่จังหวะจุมพิตเร่งเร้า หญิงสาวหอบหายใจน้อยๆ ตอนที่มาเฟียหนุ่มดูดกลืนความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มอย่างหนักหน่วง เปลือกตาบางใสค่อยๆ ปิดลง ซึมซับความซาบซ่านที่มาเฟียหนุ่มปรนเปรอ
“เดี๋ยวฉันมาทักทายลูกใหม่”
จ้าวไป่เฟิงบอกตอนที่อุ้มร่างเล็กของหญิงสาวลงจากตัก พราวเพตรายังคงอยู่ในอาการขวยเขิน ริ้วสีแดงจางยังเห็นชัดที่พวงแก้มทั้งสองข้างของหญิงสาว
พราวเพตราพยักหน้าหงึกๆ เป็นการรับรู้ก่อนจะกระถดตัวขึ้นไปนอน จ้าวไป่เฟิงเดินอ้อมไปที่ข้างเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ”
จ้าวไป่เฟิงตอบรับคำของบคุณของพราวเพตราด้วยการพยักหน้าก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง พราวเพตรามองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตา หญิงสาวซ่อนใบหน้าที่เปื้อนร
