Ep.8
1692 คำ
Ep.8
Planil talk.
"สนใจมาเป็นเด็กของฉันมั้ย รับรองว่าฉันเลี้ยงเธอดีมากกว่า 'เสี่ย' ของเธอหลายเท่า"
เพี้ยะ!
ไวกว่าอะไรทุกสิ่งในโลกก็มือฉันนี่แหละ พอเขาพูดจบฉันก็ใช้มือตบหน้าเขาไปอย่างแรงอย่างห้ามใจไม่อยู่
"เก็บความหวังดีของคุณเอาไว้เถอะค่ะ เพราะต่อให้คุณจะ 'เลี้ยง' ฉันดีแค่ไหน ฉันก็ไม่มีทางตาต่ำไปเป็นเด็กของคุณหรอก" ฉันตอกเขากลับไปอย่างเหลืออดด้วยความโมโห!
แต่ที่น่าโมโหกว่าคำพูดเขาเมื่อก่อนหน้านี้ ก็คือการที่เขาจำอะไรที่เกี่ยวกับฉันไม่ได้เลย ถึงฉันจะไม่เคยคุยโทรศัพท์กับพ่อต่อหน้าเขา แต่ฉันก็เคยเล่าให้เขาฟังแล้วนะว่าฉันชอบเรียกพ่อว่าเสี่ย แต่เขา...กลับจำอะไรไม่ได้เลย
จริงๆ ฉันเป็นคนใจเย็นมากกว่านี้นะ แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่มีความอดทนเลย อาจจะเป็นเพราะความผิดหวังมั้ง...ผิดหวังที่คิดว่าเขาน่าจะเป็นคนที่รู้จักฉันดี...ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
ฉันรู้ว่าเรื่องระหว่างเรามันก็นานมากแล้ว แต่มันก็อดที่จะเอามาคิดเล็กคิดน้อยไม่ได้อยู่ดี แค่เขาจำไม่ได้มันก็น่าโมโหมากพอแล้ว และมันก็ยิ่งโมโหมากเข้าไปอีกเมื่อเขามาพูดจาดูถูกฉันแบบนี้
"หึ! แต่อย่างน้อยๆ เธอก็เคยตาต่ำมาเป็นเด็กของฉันไม่ใช่เหรอ" เขายกมือขึ้นไปแตะที่มุมปากตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะช้อนตาขึ้นมาอย่างดูถูก
"ก็แค่ 'เคย' ค่ะ" ฉันจงใจพูดเน้นคำว่าเคยออกไปเสียงดังเพื่อตอกย้ำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาพูดถึงน่ะ มันเป็นอดีตไปแล้ว
"!!!"
"เมื่อก่อนน่ะฉันอาจจะยังเด็กไป ก็เลยแยกไม่ออกว่าอันไหนเป็นเพชรอันไหนเป็น 'กรวด!!' " พอกันที! ในเมื่อเขาเลือกที่จะเปิดสงครามกับฉันแบบนี้ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกแล้ว
"ปลานิล!" พอฉันพูดจบ เขาก็เรียนชื่อฉันพร้อมกับมองฉันอย่างดุดัน แต่ใครสนกันล่ะ ฉันมองหน้าเขากลับไปอย่างไม่หลบสายตาใดๆ ทั้งนั้น และยิ่งเห็นเขามีท่าทีโมโหมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งมีความรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาแปลกๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อดีตมันก็คืออดีตค่ะ แล้วที่สำคัญถ้าเมื่อกี้คุณไม่พูดถึง ฉันก็คงจำอะไรไม่ได้ เพราะฉันน่ะ..."
".!?"
"ลืมมันไปหมดแล้ว"
"ไม่จริง เธอยังไม่ลืม" เขารีบพูดขึ้นมาทันทีอย่างมั่นใจหลังจากที่ฉันพูดจบ ใช่ค่ะ ฉันยังไม่ลืมอย่างที่เขาพูดจริงๆ นั่นแหละ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับให้ตัวเองดูโง่ขนาดนั้นล่ะคะ จริงมั้ย
"หึๆ...เอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นเหรอคะ" ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วถามเขาไปอย่างขบขันที่เขาพูดแบบมั่นใจในตัวเองมาก
"มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าเธอยังลืมพี่ไม่ได้ หึ!"
"!!?"
"พี่จะบอกอะไรให้นะปลานิล..." เขาพูดพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน
"!?" ส่วนฉันพอเห็นเขาเริ่มเดินเข้ามาใกล้มากเกินไป ขาของฉันมันก็ก้าวถอยหลังออกมาโดยอัตโนมัติ สัญชาตญาณมันบอกฉันว่าสถานการณ์แบบนี้...อันตราย!
"คนที่มันลืมกันได้แล้วน่ะ เขาไม่ทำปฏิกิริยาหัวร้อนใส่อีกฝ่ายแบบที่เธอทำหรอกนะ"
"!?" สิ่งที่เขาพูดออกมามันทำให้ฉันเผลอกัดปากตัวเองอย่างลืมตัว
"แล้วอีกอย่าง..." เขายื่นมือออกมาจับแก้มฉันแล้วลูบเบาๆ จากนั้นเขาก็เลื่อนมือขึ้นมาที่หางตาของฉันแล้วหยุดอยู่ตรงนั้น
"...!!?"
"เธอคงจะลืมอะไรไปสินะ...ว่าสายตาเธอไม่เคยโกหกพี่ได้"
"...แล้วยังไงล่ะ ?" พอฉันเริ่มตั้งสติได้อีกครั้ง ฉันก็ปัดมือเขาที่จับอยู่หางตาฉันออก ก่อนจะแค่นเสียงถามเขา
"!?"
"ฉันลืมคุณไม่ได้แล้วยังไงคะ ?"
"..." คราวนี้เขาเงียบและมองฉันด้วยแววตาที่เหมือนกำลังสับสน เพราะฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน และเหมือนว่าตอนนี้ประเด็นที่เราคุยกัน มันหลุดออกมาจากการที่เขาพูดจาดูถูกฉันไปเรียบร้อยแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เรื่องที่เราคุยกันมันกลายเป็นเรื่อง 'ลืม' กับ 'ไม่ลืม' ไปแล้วซะอย่างงั้น
"ถ้าไม่มีอะไร..."
"เรามาลองเริ่มต้นกันใหม่มั้ย"
ฉันพูดออกไปยังไม่ทันจบประโยค เขาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะได้พูดตัดบทกับเขา และประโยคที่เขาพูดมันออกมา มันกลับทำให้ใจฉันที่หยุดนิ่งกลับขึ้นมาเต้นอีกครั้งอย่างรุนแรง
"!!?"
"ถ้าเรายังลืมพี่ไม่ได้...ทำไมเราไม่ลองมาเริ่มใหม่ด้วยกันอีกครั้งล่ะ ?"
"!?" ฉันได้แต่ยืนมองหน้าเขาเงียบๆ โดยไม่ได้พูดหรือแสดงสีหน้าออกไปแต่อย่างใด มีเพียงแต่สายตาที่มองเขาอย่างสั่นไหว ยอมรับตรงๆ เลยค่ะว่าตอนนี้ฉันหวั่นไหวกับคำพูดของเขา และตอนนี้เขามองฉันเหมือนเขากำลังอ้อนวอน ราวกับอยากเริ่มใหม่กับฉันเหมือนกัน มันเลยทำให้ฉันเกิดความลังเล
"ที่ผ่านมาพี่ทำผิดกับเรา...พี่รู้ แต่พี่ก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้"
"..."
"รู้มั้ย?...ว่าตลอดเวลาที่เราเลิกกันไม่มีวันไหนเลยที่พี่ไม่คิดโทษตัวเอง"
"?"
"ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้...พี่จะไม่มีวันทำแบบนั้นอีก พี่จะไม่มีทางทำกับเราแบบนั้นเลย ตอนนั้นพี่มันโง่เองที่คิดถึงแต่ความสนุกแค่ชั่วคราว แล้วมองข้ามความรู้สึกของเราไป" เขายื่นมือออกมาจับมือฉัน ซึ่งฉันเองก็ยอมให้เขาจับง่ายๆ โดยไม่ได้ขัดขืนอะไร
"..."
"นิล...พี่ขอโทษ"
"..." คำขอโทษที่หลุดออกจากปากของเขาทำให้ฉันเผลอเม้มปากตัวเองเข้ามากันแน่น ไม่รู้ว่าจะจัดการความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองยังไงดี
...สิ่งที่ฉันคอยพร่ำบอกตัวเองมาโดยตลอดว่าฉันไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก มันกำลังจะพังลง พังเพราะคำขอโทษและคำพูดที่อ่อนหวานของเขา
ทั้งคำพูดแล้วก็สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันตอนนี้ มันเหมือนกับว่ามันมีเวทมนต์ที่สามารถทำให้ฉันเผลอและหลงใหลไปกับคำพูดของเขาได้อย่างง่ายดาย
"ปลานิลครับ..." เขาเอ่ยชื่อฉันออกมาเบาๆ พร้อมกับค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
"..." ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้หลบหรือขยับหนี ราวกับว่าฉันกำลังโดนสายตาของเขาสะกดไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้
"..." เขาค่อยๆ ทาบริมฝีปากของเขาลงมาที่ริมฝีปากของฉัน พร้อมกับค่อยๆ สอดมือเข้ามาที่ท้ายทอยเพื่อประคองหน้าฉันเอาไว้ จากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มขยับริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ได้จูบตอบเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน
...ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำยังไงตอนนี้ สมองสั่งให้ฉันผลักเขาออกไป แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม
"ปลานิล...?" พอเห็นฉันเอาแต่ยืนนิ่ง สักพักเขาก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกไปพร้อมกับเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา
"..."
"แค่เราไม่ต่อต้านพี่ แค่นี้พี่ก็ดีใจแล้วล่ะ"
"?" ฉันมองหน้าเขาอย่างหาคำตอบให้กับตัวเอง ว่าสิ่งที่เขาพูดและสิ่งที่เขาทำตอนนี้มันน่าเชื่อถือได้มากแค่ไหน บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ฉันหวั่นไหวกับเขามากก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจ
"เข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆ ของเราจะรอนาน" เขาพูดพร้อมกับเลื่อนมือลงมาจับมือฉันให้เดินตามเขากลับเข้าไปในร้าน...
"เชื่อได้เหรอวะ !?" เมย์ถามฉันขึ้นมาหลังจาที่ฉันเล่าทุกอย่างให้มันฟัง ตอนนี้เราสองคนกลับมาที่หอกันแล้ว โดยมีเขานั่นแหละมาส่ง ส่วนแอรี่มันนัดผู้ไว้ มันก็เลยไปตามทางของมัน
"กูก็ไม่รู้..." ฉันตอบออกไปตามความรู้สึก เพราะฉันเองก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเชื่อได้มากแค่ไหน หรือเชื่อไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันตอบอะไรตัวเองไม่ได้จริงๆ
"เฮ้อ แล้วมึงคิดยังไงตอนนี้ อยากกลับไปหรือไม่อยากกลับไป ?" เมย์มันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจแทนฉันแล้วถามออกมา
"มึงก็รู้ใช่ปะว่ากูยังไม่ลืมเขา"
"เออ กูรู้...แล้วไงต่อ ?"
"บอกตรงๆ ว่าตอนนี้กูลังเล"
"มึงอยากกลับไปใช่มั้ยอีนิล ?"
"จะว่าแบบนั้นก็ได้...แต่มันทั้งอยากกลับไปแล้วก็ไม่อยาก" ฉันบอกมันไปตรงๆ
"ยังไง"
"กูไม่อยากกลับไปโง่อีก แต่ใจกูก็...เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี มัน...บอกไม่ถูก ตอนแรกก็บอกตัวเองอย่างหนักแน่นว่าจะไม่มีทางกลับไป แต่พอมาเจอคำพูด ท่าทาง และสายตาของเขาวันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันสร้างและเพียรบอกกับตัวเองมาตลอดมันกลับ..พัง!
"กลับไปเถอะ..."
"!?" ฉันขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันพูด
"ถ้าเป็นกู...กูก็จะเลือกกลับไปหาเขา"
"ทำไม ?"
"เพราะรักไง มึงยังรักเขาอยู่"
"..." ใช่! ฉันยังรักเขาอยู่ แถมยังรักมากๆ เลยด้วยซ้ำ
"อย่างน้อยก็แค่เจ็บอีกรอบ แล้วอีกอย่างมึงยังมีกูกับอีแอรี่"
"..."
"...ที่พร้อมจะซ้ำเติมมึงทุกเมื่อ 55555"
"อีบ้า!5555"
- ผู้เขียน
