Ep.4
1614 คำ
Ep.4
Planil talk.
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ...ปลานิล"
"!!?" ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่มีโอกาสให้ฉันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เพราะในขณะที่ฉันกำลังจากปิดประตูนั้น เขาก็รีบแทรกตัวเขามาพร้อมกับมาคว้าเอวฉันเข้าไปกอดอย่างถือวิสาสะ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มให้ฉันเหมือนเป็นเรื่องปกติ
และชื่อฉันที่ดังออกมาจากปากเขา ทำให้ตัวฉันนิ่งลงไปอีกครั้งราวกับถูกสาป ทั้งน้ำเสียง สายตา ที่เขาแสดงออกมา ทำให้ฉันหวนกลับไปนึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขาอีกครั้ง
แต่ไม่ได้สิ!...อีปลานิล! มึงต้องมีสติมากกว่านี้! หยุดความคิดระลึกชาติของมึงซะ อดีตก็คืออดีต! ตอนนี้ต้องอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น และสิ่งที่ควรทำมากที่สุดในตอนนี้ก็คือเอาผู้ชายคนนี้ออกไปจากห้องซะ
"คะ...คุณคงทักคนผิดแล้วละค่ะ เพราะที่นี่ไม่มีคนชื่อปลานิล เชิญคุณออกจากห้องของฉันไปได้แล้วค่ะ" ทันทีที่สติฉันกลับเข้าร่าง ฉันก็รีบพูดออกไปอย่างเสียงแข็งทันที พร้อมกับขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ให้ตายสิ! ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้มือไวไม่เคยเปลี่ยนขนาดนี้นะ
"ทำไมจะไม่มีล่ะครับ ? ก็ยืนอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง เราจำชื่อตัวเองไม่ได้เหรอ หืม ?"
"ฉันจำชื่อตัวเองได้ค่ะ แล้วก็จำได้ด้วยว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ" ฉันก้าวถอยหลังออกมายืนให้ห่างจากเขา ก่อนเชิดหน้าขึ้นนิดๆ แล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ไม่เคยรู้จัก ?" เขาถามฉันกลับมาด้วยสีหน้าที่ฉันก็เดาไม่ได้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้มีแววตาขี้เล่นเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว
"ค่ะ! ฉัน 'ไม่เคย' รู้จักคุณ" ฉันพูดโดยจงใจเน้นคำว่าไม่เคยออกไปหนักๆ พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยแววตาที่พยายามปรับให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เคยบอกแล้วใช่มั้ยคะ ว่าฉันโกหกไม่เก่ง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ การโกหกมันจำเป็นมาก ฉันก็เลยต้องพยายามนิ่งให้ได้มากที่สุด แต่ถึงภายนอกจะดูนิ่งแค่ไหนแต่ภายในใจของฉันไม่นิ่งเลยค่ะ มันสั่นมาก
"..." และเขาเองก็เงียบลงไปหลังจากที่ฉันพูดจบพร้อมกับมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ เหมือนกำลังพิจารณาอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับตัวฉันอยู่
"กรุณาออกไปจากห้องของฉันด้วยค่ะ มันดึกแล้ว" ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรต่อ ฉันก็พูดขึ้นพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องให้กว้างเพื่อเป็นการไล่เขาออกไป
"..."
"เชิญค่ะ" ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเขายังยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม ไม่ยอมขยับตัว
"...เราเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่ฉันพูดจบและไม่มีวี่แววว่าจะยอมออกจากห้องฉันไปง่ายๆ ด้วย
"..." ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อหลบสายตาของเขา เวลาเปลี่ยนทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนไปตามเวลาทั้งนั้นแหละค่ะ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมได้ตลอดหรอก แล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะจมปลักอยู่แต่กับอะไรเดิมๆ สักพักเขาก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางของตัวเองด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนจะพูดขึ้น...
"โอเค! ในเมื่อเราทำเป็นไม่รู้จักพี่ขนาดนี้แล้ว พี่ก็จะไม่ฝืนรู้จักเราอีกต่อไป" เขามองหน้าและเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันที่ยืนเปิดประตูค้างไว้เพื่อรอให้เขาออกไป
"…" ฉันเชิดหน้าขึ้นอีกเล็กน้อยพยายามใจแข็งควบคุมตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เขาพูด ท่องไว้…เราไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก!
"แต่ก่อนจะไป...พี่มีอะไรจะบอกเรา"
"?" ฉันเหลือบตาไปมองเขาที่เข้ามายืนใกล้ฉันเล็กน้อย หลังจากที่เขาบอกว่ามีอะไรจะบอกฉัน พร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะสายตาของเขาที่มองฉันอยู่ตอนนี้ ถึงจะไม่ได้หันไปมองหน้าเขาเต็มๆ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขามองฉันด้วยสายตาแบบไหน และฉันก็รู้สึกได้อีกว่าเขาขยับหน้าเข้ามาใกล้กับหน้าฉันมาก
เขายกมือขึ้นมาจับปอยผมที่ปรกหน้าขึ้นไปทัดหูไว้ พร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ เป่ารดลงมาที่ใบหูของฉัน และจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ก่อนจะหมุนตัวและเดินออกจากห้องของฉันไป
"พี่คิดถึงเรานะ..."
วันต่อมา
11.00 น.
‘พี่คิดถึงเรานะ...’
มัน...เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ทำไมกันนะ ทั้งที่ฉันก็ควรจะลืมเขาได้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ เหมือนเวลา 5 ปีที่ฉันพยายามมามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
แค่เจอหน้าเขา ไอ้สิ่งที่พยายามมา 5 ปีมันก็แทบไม่มีความหมายอยู่แล้ว แถมยังต้องมาเจอคำว่าคิดถึงจากเขาอีก ตอนนี้ฉันโคตรเกลียดตัวเองเลยจริงๆ เกลียดตัวเองที่ไม่เคยลืมเขาได้ เกลียดตัวเองที่ทำไม่ได้อย่างที่เคยพูดไว้ และเกลียดตัวเองที่ไปหวั่นไหวกับคำพูด ที่มันเป็นเพียงแค่ลมปากของผู้ชายมักมากคนหนึ่ง
‘พี่คิดถึงเรานะ...’
"…บ้าชะมัด!!" ฉันยกมือขึ้นมาทึ่งหัวตัวเองเพื่อสลัดความคิดบ้าๆ ที่มันกวนใจฉันมาทั้งคืนให้ออกจากหัวไป พร้อมกับลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวให้ร่างกายมันสดชื่นดีกว่า คิดไปก็รกสมองเปล่าๆ!
เอาวะ! ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม! ก็อยู่ก็ใช้ชีวิตไปทั้งๆ ที่มันยังไม่ลืมไปแบบนี้แหละ แค่อย่าไปยึดติดกับมันมาก ชีวิตคนเรามันต้อง Move on ค่ะ! …เดินไปข้างหน้าแล้วหาผัวใหม่ได้แล้วปลานิล! สู้เว้ย!!
13.00 น.
A.Cafe
"หน้ามึงอย่างกับคนไม่ได้นอน เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ ?" เมย์ถามฉันพร้อมกับมองอย่างสังเกต ก่อนที่มันจะหยิบแก้วชาเขียวปั่นขึ้นมาดูด ตอนนี้ฉันกับมันอยู่ที่ร้าน A.Cafe คือเราเป็นพวกอยู่ไม่ติดห้อง ถ้าไม่มีธุระที่ไหนก็มักจะพากันไปหาคาเฟ่สวยๆ ถ่ายรูปเล่นกัน และวันนี้ก็เช่นกัน...ชีวิตคนว่างงานก็งี้แหละนะ
"เออเมื่อคืนกูนอนไม่หลับ" ฉันตอบมันและหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาดูดบ้าง
"เป็นไร มีเรื่องเครียด ?" เมย์ถามต่ออย่างอยากรู้อยากเห็นทันที
"ก็ไม่เชิงเครียดหรอก แต่มันแบบ..."
"ยังไง ?"
"เมื่อคืนกูเจอพี่ทราฟฟิคว่ะ" ฉันตัดสินใจบอกมันออกไปตามตรง เพราะยังไงฉันกับมันก็ไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว อีกอย่างมันก็รู้เรื่องของฉันกับผู้ชายคนนั้นดีกว่าใคร
"ห้ะ!! มึงว่าไงนะ!? มึงไปเจอเขาที่ไหน ยังไง ตอนไหน ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลยวะ" เมย์ถามกลับมาอย่าตกใจทันที เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วอยู่ๆ มาเจอแบบนี้...แถมยังเป็นการเจอกันที่โคตรบังเอิญ ไม่รู้ว่าเขาไม่รู้หรือตั้งใจกันแน่ แต่ถ้าเขามาเคาะประตูห้องฉันอย่างเมื่อคืนอีกล่ะก็...ฉันย้ายหอแน่นอน!
"หน้าห้อง"
"หน้าห้อง ? ห้องไหนวะ อีนิล!!...อย่าบอกนะว่า...ห้องที่หอ !?" เมย์ถามกลับมาพร้อมทำตาโต
"เออ"
"อีเหี้ย! แล้วพี่เขารู้ได้ไงวะว่ามึงอยู่ห้องไหน"
"กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่ดูท่าทางน่าจะเคาะผิดห้องมากกว่า" เพราะ 80% ฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้รู้หรือตั้งใจมาหาฉันหรอก เขาคงจะนัดเด็กเขาไว้มากกว่า เหอะ!
"แน่เหรอวะ ? ทำไมมันถึงผิดได้โคตรบังเอิญเลย" เมย์ถามถามพลางทำหน้าสงสัย นั่นน่ะสิคะ ทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนี้นะ...??
"กูก็ไม่รู้มึง กูไม่รู้อะไรเลยรู้ตัวอีกทีเขาก็เข้ามาอยู่ในห้องกูแล้ว"
"หือออ? เข้าไปในห้องด้วย แล้วแบบ...ได้ทำไรกันเปล่าวะ ?" เมย์มันถามฉันพร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นแบบอยากรู้อยากเห็นทันที และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้ที่มันถามแบบนี้...มันต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่ในหัวแน่ๆ
"มึงหยุดความคิดของมึงเดี๋ยวนี้เลยอีเมย์! ไม่ได้ทำอะไรกันทั้งนั้นแหละ!!"
"อ้าว แล้วพี่เขาเข้าไปทำไม"
"มากูจะเล่าให้ฟัง..." ค่ะ แล้วจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้มันฟัง ตั้งแต่ที่ฉันเห็นเขาที่ผับจนกระทั้งมาเจอกับเขาที่หน้าห้องเลย ซึ่งอีเมย์มันก็ฟังแล้วพลางคิดวิเคราะห์ไปด้วย แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ...มันคงเป็นความซวยของฉันเองที่อยู่ห้องตรงนั้นเลยทำให้ฉันได้เจอกับคนที่ไม่ควรเจอ...
- ผู้เขียน
