บทที่ 37
เสียงใบไม้ถูกเหยียบดังกรอบแกรบทำให้พราวเนตรต้องชะงักเสียมในมือที่กำลังพรวนดินอยู่ หันไปมอง ก่อนที่ใบหน้านวลจะเต็มไปด้วยความแปลกใจ
“คุณคีแรน...”
เขามาอยู่ตรงนี้ทำไมกัน?
หล่อนมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังขา เมื่อเห็นเขาหอบเสื่อสานเอาไว้ในอุ้งมือ
“ทำไมต้องทำหน้าตื่นตกใจด้วย ฉันไม่ใช่ผีนะ”
แน่ล่ะ เขาไม่ใช่ผี แต่เป็นบรรพบุรุษของผีเลยต่างหาก
พราวเนตรคิดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะทำใจกล้าเอ่ยถามเขาออกไปด้วยความสงสัย
“คุณคีแรนมาที่นี่ทำไมคะ”
“ฉันก็มาเฝ้าเธอน่ะสิ”
“เฝ้าพราวเหรอคะ”
“ใช่”
เขาตอบรับ พร้อมกับปูเสื่อสานที่ถืออยู่ลงใต้ต้นไม้ใกล้ๆ หล่อน และทรุดกายใหญ่โตลงนั่ง สายตาคมกริบจับจ้องมองมาที่หล่อนตลอดเวลา
“เธอมันจอมอู้นี่ ทำงานไม่เคยคุ้มกับค่าจ้างเลย”
หล่อนเม้มปากแน่นเมื่อถูกกล่าวหาลอยๆ และมองเขาอย่างกรุ่นโกรธ
“งั้นเดือนนี้ก็ไม่ต้องจ่ายค่าแรงพราวหรอกค่ะ พราวจะทำงานให้ฟรี”
