บทที่ 39
หลายวันต่อมา ท่ามกลางละอองแห่งความสุขที่เพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ คีแรนใจดีกับหล่อนมากขึ้น และอ่อนโยนกับหล่อนมากกว่าครั้งแรกๆ ที่กระทำ แม้จะมีหลายครั้งที่เขาเผลอตัวร่วมรักกับหล่อนเถื่อนๆ ไปบ้าง แต่หล่อนก็มีความสุขกับมันจนถอนตัวไม่ขึ้น
เท้าบอบบางขยับมาหยุดที่หน้าประตูห้องทำงานที่เชื่อมต่อกับห้องนอนของคีแรนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ห้องนี้เป็นห้องเดียวที่คีแรนไม่เคยให้หล่อนย่างกรายเข้าไป ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาซ่อนความลับอะไรเอาไว้
ด้วยความอยากรู้ที่อัดแน่นเต็มอกเพราะยังจดจำรูปใหญ่ที่มีผ้าสีขาวคลุมทับเอาไว้ได้ติดตา หล่อนอยากรู้ว่าคีแรนวาดรูปอะไรไว้ ทำไมจะต้องหวงแหนไม่ให้ใครเห็นด้วย หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่คีแรนรัก ความคิดนี้ทำให้พราวเนตรเจ็บแปลบในอกอย่างรุนแรง
หล่อนชักมือกลับ เพราะคิดว่าหากเห็นแล้วอาจจะทำใจไม่ได้ก็ได้ จึงคิดว่าไม่ควรจะรู้ แต่ความสงสัยมันก็ทำให้หล่อนดิ้นรนอยากรู้
