หลังจากอาจารย์แจ้งรายละเอียดเสร็จ นักศึกษาหลายคนเริ่มทยอยออกจากห้องประชุม บ้างก็ยืนคุยกันอยู่หน้าประตู ส่วนกลุ่มฉันยังนั่งรวมกันเหมือนเดิม กำลังคุยเรื่องที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ว่าจะไปเที่ยวกันก่อนออกค่าย
แต่ดูเหมือนแผนนั้นจะไม่เป็นอย่างที่คิด…
“มึง สงสัยต้องไปเที่ยวหลังกลับจากค่ายแล้วว่ะ” แจมถอนหายใจพลางเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
“ก็คงอย่างงั้นแหละ” แบมแบมตอบพลางยักไหล่
“จะไปไหนกัน?”
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างหลัง ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก หัวใจเหมือนหยุดเต้นไปเสี้ยววินาที ก่อนจะค่อย ๆ หันไปตามเสียงนั้น และแน่นอน…ไม่ผิดคาด พี่แทนไทยืนอยู่ตรงนั้นเต็มความสูง มือหนึ่งเสียบกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตาคมกริบกลับจ้องมาที่ฉันแบบไม่ละไปไหน
“ก็…จะไปเที่ยวไง” แจมเป็นคนตอบแทนด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แต่ฉันรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวมันตึงขึ้นมาทันที
“ใครให้ไป…”
เสียงทุ้มทุกรั้งอีกเสียงดังแทรกเข้า
