ปรวีร์ (แสนร้ายแสนชัง)

“อย่านะ ลืมไปหรือเปล่าว่าฉันต้องมาเป็นพี่สะใภ้ของนายในอนาคต นายไม่ละอายใจตัวเองบ้างเหรอ” “แล้วเธอล่ะ ไม่ละอายใจตัวเองเลยเหรอว่าเคยทำเลวอะไรไว้กับเพื่อนรักบ้าง ฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กในท้องของฟ้าใสที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย หรือว่าเธอคิดจะจับทั้งพี่ทั้งน้อง เลวสิ้นดี!” “ฟ้าใส เธอตายแล้วเหรอ” “อย่ามาทำตีหน้าใสซื่อ เธอนั่นแหละเป็นคนทำ ฉันไม่เชื่อว่าฟ้าใสตายเพราะอุบัติเหตุ เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ กิ่งพยอม” คำพ่นวาจาวายร้ายสิ้นสุด ปากของเขากดจูบกลีบปากเธอด้วยรุนแรง หญิงสาวพยายามขัดขืนจากอันธพาลที่กล้าข่มขืนเธอ แต่แรงน้อยนิดของกวางน้อยไม่อาจต้านทานพละกำลังมหาศาลของโจรป่าเถื่อน “อื้อ...พะ พอ” สาวบริสุทธิ์ไม่เคยชายใดรุกเร้ากดจูบเธอรุนแรงจนแทบขาดใจตาย ผู้ชายเลวคนแรกกล้าล่วงเกินว่าที่พี่สะใภ้เขาได้ถึงเพียงนี้ เขาเก่งมาก เก่งจริงๆ “ฉันไม่เชื่อเหรอว่าผู้หญิงชั่วช้าอย่างเธอไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน เธออาจจะหลอกพี่ชายฉันว่าเธอเป็นว่าที่เจ้าสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ได้ แต่ฉันไม่เชื่อ ผู้หญิงเพศยา ข้างในคงหลวมไปหมด เอาสิ ทำให้ฉันพอใจ แล้วฉันจะใจดีปล่อยเธอไปครบสามสิบสองประการ” ปรวีร์แสยะยิ้มกับผู้หญิงชั่วช้า ทำกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่ตายเพราะอุบัติเหตุเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่เสแสร้งใช้มารยาหญิงเจ้าน้ำตาออดอ้อนพี่ชาย หวังจะได้ความรักจากปรเมศ พี่ชายเขา แต่เขารู้ว่าพี่ชายไม่มีทางเอากิ่งพยอมเป็นเมียเด็ดขาด! “ทะ ทำอะไร” น้ำเสียงใสเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้า สภาพเธอถูกเขาฉีกเสื้อผ้าจนขาดกลายเป็นเศษผ้า เขาตั้งใจจะข่มขืนใจเธอ นายใหญ่แห่งไร่ภูฟ้าไม่ตอบก่อนหยัดตัวลุกขึ้นจากเรือนร่างงดงาม แต่อาจเน่าข้างในก็เป็นได้ มือหนาปลดกระดุมตัวเองออกรวดเร็ว ด้วยความช่ำชอง มีประสบการณ์มากล้น เขาถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดก่อนทาบทับร่างบอบบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว “ฉันเกลียดนาย” น้ำตาคลอหน่วยเอ่อล้นออกจากดวงตาคู่สวย หญิงสาวรู้ดีว่าไม่สามารถหนีรอดพ้นจากผู้ชายทำตัวอันธพาล ทำร้าย ขืนใจคนอื่น “ฉันก็เกลียดผู้หญิงเลวอย่างเธอเหมือนกัน ฉันจะทำให้เธอเจ็บเหมือนกับที่ฉันเคยเจ็บ เตรียมใจไว้หรือยังที่จะเป็นนางบำเรอของฉัน” ปากอุ่นร้อนวนเวียนซอกคอขาวเนียน เขาเป็นถึงเสือผู้หญิง ผ่านมีอะไรกันกับเหล่าดารา นางแบบ คู่ขาตั้งมากมาย แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่มีกลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากตัวเธอเหมือนกิ่งพยอม กลิ่นหอมจากส่วนบริสุทธิ์ปลุกกระตุ้นอารมณ์สนองความใคร่ทำเอาชายหนุ่มทนไม่ไหว เธอมันเป็นแม่มดร้าย มือแข็งแรงจับแยกขาเรียวสองข้างออกจากกันพลางปลดปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดความสวยงามเอาไว้ ท่าทางเอียงอายของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มแปลกใจ แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าอาจเป็นกลยุทธ์มารยาหญิงเจ้าน้ำตาเพื่อเพิ่มระดับสินค้าให้มีค่าขึ้น ผู้หญิงทุกคนชอบทำแบบนั้นแทบทุกคนที่เคยขึ้นเตียงกับเขา “อยากรู้แล้วสิว่าพี่ชายฉันรู้ว่าคู่หมั้นตัวเองมีผัวเป็นโจรอันธพาลมาก่อน พี่ชายฉันยังคิดจะแต่งงานกับเธออีกมั้ย” “ไอ้เลว ฉันขอให้นายไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต” ดูเหมือนว่าคำต่อว่าจากเธอไม่ทำให้ชายหนุ่มสะทกสะท้านสักนิดเดียว “ตอนนี้ฉันก็ใช้ชีวิตไม่มีความสุขอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไร เธอต่างหากที่ต้องใช้ชีวิตแบบตายทั้งเป็น!” “กรี๊ด” กิ่งพยอมกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคนเลวส่งความเป็นชายสอดแทรกเข้าสู่ข้างในนุ่มหยุ่นไร้น้ำล่อลื่น และยิ่งเนื้อเยื่อบางบริสุทธิ์ถูกทำลายฉีกขาด สร้างความเจ็บปวดรวดร้าว แทบดิ้นทุกรนทุกรายจากหญิงสาว เธอเริ่มก่นด่าสาปแช่งเขาในใจ “ยะ อย่าบอกว่าเธอ บริสุทธิ์!” ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อเห็นรอยเลือดไหลอาบชโลมแก่นกายใหญ่ ภายในใจแอบรู้สึกผิดที่เคยดูถูกเธอผิดว่าเป็นผู้หญิงร่านราคะ ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วนก่อนจะเจอเขา “ฮึก ฉันเกลียดนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียด” “ความแค้นของฉันมันเพิ่งเริ่มขึ้น นางบำเรอของฉัน” ปรวีร์ออกแรงส่งแก่นกายเข้าสู่ช่องทางรักอันคับแคบ ข้างในนุ่มหยุ่นบีดรัดตัวตนจนเขารู้สึกดีกว่าคู่ขาหลายคน บทสวาทเร่าร้อนทำเอาหญิงสาวครวญครางด้วยความเจ็บปวด ผิดกับเขาที่มีความสุขสมจนแทบปลดปล่อยสายธารรักอย่างรุนแรง ซ้ำร้าย ปากอุ่นร้อนโน้มลงมากดจูบทำรอยลำคอขาวเนียนระหง เขาตั้งใจทำรอยดูดเต็มตัวเพื่อให้เธออับอายตัวเอง รังเกียจและขยะแขยงที่ตกเป็นหนึ่งในนางบำเรอของเสือผู้หญิง แน่นอนว่าในไร่ภูฟ้า เขาแอบเลี้ยงดูสาวใช้คนหนึ่งเป็นเมียลับระบายความใคร่ระหว่างเครียดจากงาน ผู้หญิงเพศยาไม่เคยรักเขาจริง ทุกคนเข้ามาหาเขาเพื่อเงินเท่านั้น “ผู้หญิงชั่วช้าไม่สมควรรักความรักจากใคร เสียแรงที่แต่ก่อนฉันเคยรัก เธอต่างหากที่ทำลายความรักของฉัน ทำให้ฉันต้องตัดใจจากเธอเพื่อรักฟ้าใส แต่เธอกลับทำลายเพื่อนรักตัวเองได้ลงคอ เธอตั้งใจฆ่าลูกฉันในท้องของฟ้าใส เธอต้องรับผิดชอบ กิ่งพยอม” ยิ่งรักมากก็ยิ่งแค้นใจมากขึ้นเท่านั้น! .............. เกือบฟ้าสางของเช้าวันใหม่ เมื่อแน่ใจว่าคนเลวหลับลึกสนิท เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของคนถูกกระทำย่ำยีจนเจ็บปวด เรือนร่างมีรอยดูดจากเขาปรากฎแดงชัดทั่วลำคอ แน่ใจว่าเขาตั้งใจทำรอยให้คนอื่นเห็นความอัปยศผู้หญิงเคยบริสุทธิ์ ความสาวความสดที่เคยอยากมอบชายคนรักในคืนวันแต่งงานกลับถูกชายหนุ่มกระทำย่ำยีสุดป่าเถื่อน เธอไม่มีหน้าไปสู้คู่หมั้นของตัวเองได้อีกแล้ว “ถือซะว่าเมื่อคืนทำบุญทำทาน โปรดสัตว์หิวโหยก็แล้วกัน” มือเรียวสวยเช็ดน้ำตาออกลวกๆ ผู้ชายสารเลวไม่สมควรที่จะให้เธอสูญเสียน้ำตาแก่เขา เรือนร่างสวยงามที่มีรอยราคีเต็มตัว แม้กระทั่งริมฝีปากเธอถูกเขาจูบจนปากบวมแดง กิ่งพยอมหยิบเอาชุดเดรสถูกเขาฉีกออกจนกลายเป็นเศษผ้าเลยก็ว่าได้ หญิงสาวขบเม้มปากกัดฟันทนความเจ็บปวดระบมช่วงล่าง ค่อยหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนยับยู่ยี่ เธอไม่หันมองคนเลวที่ขืนใจ และไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยรอบสอง “ฉันจะเกลียดนายไปตลอดชีวิต นายวีร์” ก่อนกลับบ้านตัวเอง เธอไม่ลืมแวะซื้อยาคุมมากินป้องกันเอาไว้ รู้ดีว่าเมื่อคืนอันธพาลเถื่อนไม่ยอมป้องกันสักนิด คงทำแบบนี้กับคู่ขาสาวคนอื่นบ่อย ยิ่งคิด ยิ่งรังเกียจตัวเองมากขึ้น ลูกคุณหนูในสังคมคว้าผ้าพันคอติดรถมาสวมปกปิดรอยดูดแดงตรงลำคอขาวเนียนไว้ เพื่อไม่ให้บุพการีต้องสงสัยว่าลูกสาวคนเดียวทำตัวเหลวแหลก เสียตัวให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ว่าที่เจ้าบ่าวตนเอง “เมื่อคืนหนูกิ่งหายไปไหนทั้งคืน พ่อแม่เป็นห่วง” คุณมาลาตีเฝ้ารอลูกสาวคนเดียวที่เป็นแก้วตาดวงใจ เลี้ยงดูทะนุถนอมอย่างดีราวไข่ในหิน หวังว่าจะได้เป็นเชิดหน้าชูตาภายในสังคมบ้าง อีกไม่นานลูกสาวต้องเข้าพิธีวิวาห์กับลูกชายใหญ่ของตระกูลสกุลเรวัติ “กิ่งไปนอนบ้านเพื่อนมานะคะ กิ่งขอตัวก่อนนะคะคุณแม่” กิ่งพยอมรีบวิ่งขึ้นข้างบนพร้อมล็อคประตูห้องส่วนตัวไว้แน่นห้ามไม่ให้ใครเข้ามา “คุณหญิง ลูกเราเป็นอะไร กลับมาไม่ยอมพูดจากับใคร เก็บตัวเงียบในห้อง” พศินเอ่ยถามคู่ชีวิต เขาแปลกใจอาการเปลี่ยนไปของลูกสาวสุดที่รัก “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ฉันถามแก แกก็ไม่ยอมพูดจาอะไรแถมยังเอาผ้าปกปิดลำคออีก ปกติแกเป็นคนขี้ร้อน ไม่ชอบผ้าพันคอ ฉันว่ามันแปลกๆ นะคะคุณ” หัวอกคนเป็นแม่อดห่วงลูกสาวไม่ได้อยู่ดี …… เมื่ออยู่คนเดียวตามลำพัง หญิงสาวทรุดลงนั่งปลดปล่อยร้องไห้โฮออกมาเต็มที่ เธอเกลียด เกลียดร่างกายตัวเองไม่สามารถขัดขืนจากเขาไปได้ รอยจูบแดงเถือกบนลำคอขาวระหงปรากฏร่องรอยชัดเจน เอาน้ำลบเลือนหรือบดขยี้รุนแรงเท่าไหร่ก็ลบไม่ออก ราวกับว่าตอกย้ำรับรู้ว่าเธอตกเป็นของผู้ชายคนนั้นแล้ว “ฮึก ฮือๆ ไอ้เลว ฉันเกลียด เกลียดนาย นายปรวีร์” ทำไมชีวิตของกิ่งพยอมถูกโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งแต่เรื่องราวของฟ้าใส เพื่อนรักของเธอตอนเรียนอยู่ด้วยกัน เธอยังถูกปรวีร์คุกคามชีวิตไม่เลิก ซ้ำร้ายถูกกล่าวหาว่าตนเองเป็นคนสั่งการฆ่าฟ้าใสและลูกในท้อง ซึ่งตัวเธอไม่ใช่คนแบบนั้นที่จะฆ่าคนได้แม้กระทั่งเด็กบริสุทธิ์ “ฉันไปทำอะไรให้นาย นายถึงได้จงเกลียดจงชัง ระรานชีวิตฉันไม่เลิก! นายปรวีร์”