บทที่10 บทลงโทษของคนทรยศ
1605 คำ
“ไอ้เลว ไอ้ระยำ สักวันกูจะฆ่ามึงให้ได้ ไอ้วาคิม”
ปรวีร์พาร่างหญิงสาวไร้สติกลับมาสู่ภายในไร่ภูฟ้าเหมือนเดิม ตราบใดที่เขายังไม่อนุญาตให้นักโทษสาวกลับบ้านได้ ต่อให้เธอหนีไปไกลมากขนาดนั้นก็ไม่รอดพ้นจากนายใหญ่เถื่อนอย่างเขาอยู่ดี
สิ่งเดียวเขาโกรธสุดขีดต่อศัตรูคู่แข่งเมื่อเห็นรอยจูบปรากฎขึ้นมาใหม่ตามตัวเรือนร่างขาวเนียน เพียงจูบแตะต้องนิดเดียวก็ขึ้นเป็นรอยได้ง่าย ชายหนุ่มมั่นใจว่ารอยจูบใหม่ไม่ใช่ของตัวเอง
ทว่าเป็นของวาคิม ทีแรกเขาคิดว่าเธอคงถูกวางยานอนหลับ แต่ร่องรอยการทำรักตามตัวเหมือนฉีกหัวใจแกร่งแหลกเป็นชิ้นๆ วาคิมกล้าเหยียบย่ำยีผู้หญิงตัวเล็กๆ โดยเจ้าตัวไม่รู้เรื่องอะไร เลวกว่าที่เขาคาดคิด
“อื้อ คุณวาคิม นี่กิ่งหลับไปนานเท่าไหร่แล้วค่ะ กิ่งรู้สึกมึนหัวมากเลยค่ะ”
กิ่งพยอมเข้าใจว่าเธอยังอยู่ในพื้นที่ความดูแลของคนช่วยชีวิต ดวงตาคู่สวยเบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าคนใจทรามอีกครั้ง
“ไง ตื่นขึ้นมาก็เรียกหาไอ้ชายชู้ เธอนี่มันผู้หญิงเพศยาของจริง น่าเสียดายที่ฉันขัดขวางความสุขของเธอกับมัน!”
ปรวีร์เขยิบออกห่างจากเธอด้วยแววตาชิงชัง เหมือนขยะแขยงร่างกายที่มีรอยตีตราของชายอื่นประทับซ้ำรอยเดิมของเขา
“นายวีร์! ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่าคุณวาคิมเป็นคนของนาย”
กิ่งพยอมดีดตัวลุกเขยิบออกห่างจากคนใจทราม ท่าทางสีหน้าหวาดกลัว ทุกคนอยู่อาณาเขตไร่ภูฟ้าเป็นคนของเขาหมด ไม่มีใครจริงใจช่วยเธอกลับบ้านได้เลยสักคน
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ล่ะ ไอ้วาคิม ชายชู้ของเธอ ฉันไม่ยิงมันทิ้งตายก็บุญแล้ว”
ตื่นขึ้นมาเธอร้องเรียกหาชายอื่นไม่ใช่เขา จากคนเคยทรมานจากการรอคอยต้องสลัดทิ้งความรู้สึกทั้งหมด ตอนนี้เขาทั้งโกรธทั้งเคียดแค้น อยากทรมานเธอให้ตายทั้งเป็น
“นายทำอะไรเขา นายมันไม่ใช่คน! เขาอุตส่าห์เป็นคนช่วยชีวิตฉันเอาไว้ เขาเป็นคนเดียวที่ช่วยฉันกลับบ้าน แต่นายกลับทำให้ความหวังฉันพังทลายหมด ฉันเกลียดนาย ฮึก”
“ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกันนังผู้หญิงเพศยา ผู้หญิงเหมือนกันหมดทุกคน ฉันนึกว่าเธอจะแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เห็นแก่เงิน ที่ไหนได้เธอกับมันมีความสุข ในขณะที่ฉันต้องว้าวุ่นใจเป็นเพราะเป็นห่วง ฉันเกลียดเธอ กิ่งพยอม” ปรวีร์พูดขึ้นด้วยความรู้สึกข้างในแตกสลาย
“นายพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่เห็นเข้าใจ”
“จะให้ฉันพูดเรื่องนี้ได้เหรอ ใช่สิ เธอเองก็เป็นผู้หญิงใจง่าย พอเจอผู้ชายคนใหม่เข้าหน่อยก็หลงระเริงแอบไปมีอะไรกันกับมัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้”
“มีอะไรกัน? นายพูดบ้าอะไร เขาเป็นคนช่วยฉันเกือบถูกรถชนตายเพราะหนีนายมา คุณวาคิมเขาเป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่มีทางทำแบบเดียวกับที่นายทำแน่นอน”
กิ่งพยอมเชื่อมั่นในสิ่งเธอเห็นเท่านั้น ถึงแม้ว่ายังรู้สึกมึนหัวจากการดื่มน้ำเปล่าจากวาคิม
“ไอ้วาคิมมันมอมยาเธอจนหลับ จากนั้นมันอาจลักหลับเธอโดยที่ไม่รู้ตัว ถ้าฉันไม่ไปช่วยเธอ ป่านนี้เธอคงได้มันเป็นผัวคนที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ หรือว่าเธอติดใจอยากกลับไปเป็นเมียมันล่ะ”
“ว่ายังไงนะ คุณวาคิม!”
กิ่งพยอมช็อค สุดท้ายก็หนีเสือปะจระเข้ จากอยู่คนใจทรามยังหนีไม่พ้นเจอผู้ชายสุดเลวพยายามข่มขืนเธอตอนหลับ ผู้ชายเลวไม่แพ้กันแทบทุกคน
“เธอหนีจากฉันไป รู้ใช่มั้ยว่าการบทลงโทษของคนทรยศมันจะเป็นอย่างไร”
มือหนากระชากเรือนร่างบอบบางแสนเจ็บปวดลุกขึ้นจากเตียง จากหญิงสาวไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ปกปิดร่างกาย ตอนนี้เขาเป็นคนใส่เสื้อเธอหลับเองกับมือ ในฐานะผัวพฤตินัย หญิงสาวเผลอร้องออกมาเจ็บแสบเมื่อถูกรอยแดงตรงข้อมือที่ยังไม่หายดี
“จะพาฉันไปไหน ฉันเจ็บ พอได้แล้ว”
กิ่งพยอมทนไม่ไหวเจอโจรป่าเถื่อนกระทำกับเธอตามใจชอบ สุดท้ายขอร้องเว้าวอนด้วยน้ำตาคลอหน่วย
“อย่ามาสำออย มารยาหญิงของเธอใช้กับฉันไม่ได้ผล เพราะครั้งนี้ฉันจะไม่ใจอ่อนกับเธออีกต่อไป สถานที่นรกของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก!”
ความรู้สึกตอนแรก ปรวีร์ยังคงลังเลใจ ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กแสนอ่อนโยน ไม่เคยทำร้ายใครให้เดือดร้อนอย่างกิ่งพยอมจะเป็นคนสั่งฆ่าเพื่อนรักและลูกเขาในท้องได้ เขาหวังว่าเธอจะเป็นคนบริสุทธิ์
ทว่าเธอเปิดเผยธาตุแท้ออกมาด้วยการหนีไปหาผู้ชายคนอื่น กล้าหลอกลวงเขาให้ไว้เนื้อเชื่อใจว่าจะไม่หนีไปจากเขา สุดท้ายงูพิษเลี้ยงไม่เชื่องกลับมาแว้งกัดตัวเองจนเจ็บปวดรวดร้าว
กิ่งพยอมไม่เคยเห็นค่าความรักของผู้ชายชื่อปรวีร์ที่เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่เด็ก จนเขาต้องตัดใจจากเธอ จนกระทั่งฟ้าใส เพื่อนรักเข้ามาในชีวิตและเป็นคนรักษาเยียวยาบาดแผลกลัดหนอง เธอต้องได้รับบทลงโทษแทนเพื่อนรักของเธอ กิ่งพยอม เมียสุดแค้นของเขา
..............
อัคคีเห็นเจ้านายหนุ่มอารมณ์เกรี้ยวกราดกระชากลากร่างบางที่ไม่มีเรี่ยวแรงเดินตามออกจากด้านหลังบ้านใหญ่ลอบถอนหายใจกับอาการรุนแรงขึ้นของนายใหญ่ ดวงตาคู่สวยเห็นบทลงโทษตรงหน้ายิ่งดิ้นรนออกแรงขัดขืนภายในอ้อมกอดแกร่งรัดตัวเธอแน่นแทบหายใจไม่ออก
“อัคคีจับตัวนังผู้หญิงเพศยาคนนี้ไว้ ฉันจะลงโทษคนทรยศหักหลังฉัน”
“แต่มันจะไม่ร้ายแรงไปหน่อยเหรอครับ ผมกลัวว่าคุณผู้หญิงจะทนไม่ไหว แล้วนายใหญ่ต้องเสียใจ”
“ทำไมฉันต้องเสียใจ ผู้หญิงหน้าด้านไม่มียางอายไม่มีสิ่งไหนทำอะไรกับเธอได้”
เขาเข้าสู่โหมดเกรี้ยวกราด ไร้ความปราณีอย่างจริงจัง มือหนาจับเชือกเส้นใหญ่ที่ผูกมัดติดตรงต้นไม้แห้งแล้ง ไร้กระทั่งใบไม้สักใบติดต้นตั้งตรงกลางแจ้ง แค่ยืนตรงแดดทำเอาสาวเจ้าเกือบวิงเวียนเป็นลม
“ปล่อยฉันไปเถอะนะนายวีร์ อย่าทรมานกันแบบนี้อีกเลย ถ้าเป็นเรื่องของฟ้าใสฉันเองก็เสียใจไม่แพ้กันกับนาย”
กิ่งพยอมเว้าวอนขอความเห็นใจจากชายหนุ่ม รู้ว่าเขาเจ็บปวดมากที่สูญเสียคนรักทั้งสองชีวิตไป เธอเองรู้สึกผิดกับเพื่อนรักไม่ต่างกัน
“เสียใจ! ถ้าเธอเสียใจจริง เธอคงไม่ปล่อยให้ฟ้าใสขับรถคนเดียวแล้วถูกรถคันอื่นชนจนตายหรอก”
ปรวีร์จับหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้โฮน่ารำคาญจับมัดมือสองข้างแน่นทำตัวว่าเธอเป็นนักโทษที่เขาต้องทรมานคาดคั้นเอาความจริง กิ่งพยอมอยู่ในสภาพมัดมือรวบขึ้นเหนือหัวข้างบนและมัดตัวเธอผูกติดกับต้นไม้ ยืนอยู่กลางแดดและสั่งห้ามให้ใครเข้ามาช่วยเหลือ
ห้ามให้ข้าวให้น้ำ อยู่ที่นี่ยี่สิบสี่ชั่วโมง นี่คือบทลงโทษจากการทรยศนายใหญ่ปรวีร์ อันธพาลเถื่อนที่ใครๆ ไม่กล้ามีเรื่องด้วยอีกเลย จุดจบของมันคือตายสถานเดียว
“ปล่อยนะ ฮือๆ คนเลว”
“ร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครช่วยเธอ เธอต้องอยู่เป็นที่ระบายอารมณ์ของฉันที่นี่ตลอดไป อัคคีกลับเข้าข้างในดีกว่า ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ”
ปรวีร์สะใจกับผลงานแก้แค้นของเขา ยิ่งเห็นเธอทุรนทุรายเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ตนพอใจมากทุกครั้ง
อัคคีแอบสงสารผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ถูกนายใหญ่รังแก ทรมานจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะความแค้นเคืองบังตา แต่เขาเป็นแค่ลูกน้องต่ำต้อยไม่สามารถยื่นมือช่วยหญิงสาวได้จึงเดินคอตกตามนายใหญ่จิตใจเถื่อนเข้าด้านในตัวบ้านหลังใหญ่
น้ำตาลและป้าสีนวลที่ถูกนายใหญ่ปรวีร์สั่งย้ายมาอยู่บ้านหลังเล็กและห้ามยุ่งวุ่นวายบ้านโน้นแอบมองดูเหตุการณ์ผู้หญิงคนนั้นถูกเขาทำโทษทรมานทั้งเป็นแอบรู้สึกสะใจขึ้นมานิดๆ เธอพอรู้ว่าเขาเกลียดและโกรธแค้นกิ่งพยอมที่มีส่วนเกี่ยวข้องทำให้คนรักและลูกเขาในท้องต้องตายเมื่อสิบปีที่แล้ว
“สมน้ำหน้า คนอย่างมันเป็นได้แค่นางบำเรอระบายความแค้นของคุณวีร์ ไม่มีทางขึ้นมาเป็นนายหญิงของไร่ภูฟ้าได้แน่ สะใจจริงๆ เลยแม่”
“แล้วทีนี้ลูกจะทำยังไงต่อล่ะ ในเมื่อคุณวีร์บอกว่าไม่เอาลูกน้ำตาลแล้ว”
ป้าสีนวลกลัวลูกสาวไม่ได้เป็นใหญ่ของที่นี่ ทว่าน้ำตาลทำหน้าสบายใจราวไม่ทุกข์เดือดร้อนใจอะไร
“เรื่องของคุณวีร์ ยังไงน้ำตาลก็ไม่ยอมแพ้หรอกค่ะคุณแม่ ที่เขาทำก็แค่โกรธชั่วคราว พอผ่านไปสักพักเขาคงตามตัวน้ำตาลไปปรนนิบัติเหมือนเดิม คราวนี้น้ำตาลจะใช้ลีลาเด็ดทำให้เขาหลงใหลจนไปไหนไม่รอด เมื่อถึงตอนนั้นคนที่ต้องกระเด็นออกจากไร่ภูฟ้าก็ต้องเป็นนังกิ่งคนแรก!”
- ผู้เขียน
