“ฉันรู้สึก...รังเกียจ ขยะแขยง เกลียดนายมากต่างหากละ ฉันไม่มีทางรักคนที่ทำร้ายข่มเหงจิตใจ เพราะนายมันเลว มันชั่วช้า”
กิ่งพยอมตะคอกเอ่ยก่นด่าผู้ชายป่าเถื่อนด้วยความเหลืออด ทุกคำพูดเอ่ยล้วนตรงข้ามกับความรู้สึกข้างในใจ ระยะเวลาหนึ่งเดือนอยู่ด้วยกัน เธอยอมรับว่าเคยหลงใหลในการทำดีของผู้ชายคนตรงหน้าทำเหมือนสุภาพบุรุษ
ไม่เคยล่วงเกินหรือแตะต้องตัวเวลาไม่ยินยอม ส่วนใหญ่เขาใช้คำบอกรัก คำหวานทำเอาหญิงสาวอ่อนระทวยและเผลอมีอะไรกันกับเขา
แต่ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายเชื่อคำบอกรักจากลมปากหวานผู้ชายเพลย์บอยเจ้าชู้ตัวพ่อแค่ระยะเวลาอันสั้น ความจริงเก็บซุกซ่อนไว้ลึกจิตใจแม้แต่ตัวเขาเองไม่รู้
สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน กิ่งพยอมสนิทสนมปรเมศ ทว่าทั้งสองคุยกันแล้วว่าอยู่ในฐานะพี่น้อง เธอรักปรเมศแค่พี่ชายแสนดีคนหนึ่ง เพราะหัวใจไม่ว่างมีเด็กผู้ชายเคยรังแก กลั่นแกล้งเด็กหญิงขี้แยกลับสนิทสนมกันกว่าพี่ชายเขา ปร
