11
1546 คำ
“หยุดก่อนครับคุณผู้หญิง”
จินดาหราถึงกับชะงักเท้าที่กำลังวิ่งออกไปจากตึกของบริษัท ฟาแลนซ์พิกเจอร์ส หนึ่งในบริษัทของตระกูลแมคฟาแลนซ์ที่พันดาราให้คนพาเธอมาส่งเพื่อมาพบเจ้านายคนใหม่ในเช้าวันนี้ ก่อนที่เธอจะรู้ว่าคนที่อยู่บนชั้นสูงสุดคนนั้นเป็นคนที่เธอควรหนีให้ไวที่สุด ยิ่งไม่รวมถึงสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ที่ทำให้เธอตัดสินใจหนีออกมาตั้งหลักก่อน
ทว่ายังไม่ทันก้าวออกจากลิฟต์ด้วยซ้ำ พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ในชุดสูทผูกไทสีดำราวกับบอดี้การ์ดของมาเฟียในซีรีส์อเมริกัน แก๊งสเตอร์ที่ฉายทางช่อง ABO[1] ที่สร้างโดยฟาแลนซ์เทเลวิชั่นที่เธอติดหนักหนาก็กรูเข้ามาดักเธอเอาไว้ถึงสามคน!
พวกเขากดลิฟต์ให้ค้างเอาไว้ ขณะที่ใช้มือกั้นไม่ให้เธอออกไป แล้วหนึ่งในนั้นก็ยกวิทยุขึ้นมาเพื่อตอบกลับคนที่เขาติดต่ออยู่ว่า
“ครับ ได้ตัวเธอแล้ว กำลังส่งขึ้นไปชั้นบนครับ”
จินดาหราสะดุ้งโหยง ก่อนจะปัดมือคนที่กั้นไว้ไม่ให้เธอออกไปพ้นทาง
“ฉันจะออกจากลิฟต์ค่ะ ขอทางด้วย”
หญิงสาวพูดขึ้น แต่พวกเขาเหมือนกำแพงหนาเพราะไม่ขยับกันเลยแม้แต่น้อย แล้วคนที่ดูเป็นหัวหน้ากลุ่มก็หันมาพูดกับเธอตรงๆ ว่า
“มิสเตอร์แมคฟาแลนซ์ไม่อนุญาตให้คุณออกไปครับ ท่านให้เชิญคุณขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง”
“แต่ฉันไม่มีธุระอะไรกับเขา เขาไม่มีสิทธิ์บังคับฉันแบบนี้” ตอนท้ายหญิงสาวประท้วงอย่างไม่ชอบใจเท่าไรนัก
แต่คนของโนอาห์ไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูดแม้แต่น้อย
“ผมไม่ทราบ” เขาตอบหน้าตาเฉย “คุณคงต้องพูดกับท่านเอาเอง”
แล้วหลังจากนั้นผู้ชายอีกคนก็กดลิฟต์และใช้คีย์การ์ดของตนเองแตะเพื่อขึ้นไปยังชั้นบริหารซึ่งเป็นเขตพื้นที่พิเศษที่จำกัดไม่ให้ลิฟต์ขึ้นไปถึงเว้นเสียแต่คนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น
จินดาหราได้แต่หลับตาแน่นแล้วลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น เมื่อเวลาตั้งหลักของเธอถูกปิดกั้นเอาไว้โดยสิ้นเชิง
คุณพระคุณเจ้าช่วยจินนี่ด้วย... หมอนั่นคิดจะทำอะไรถึงได้กักตัวหนูแบบนี้!
--------------------
ชั้นสามสิบห้า...ชั้นสามสิบห้า
เสียงภายในลิฟต์ที่บ่งบอกชั้นที่หมายดังขึ้นพร้อมๆ กับที่ประตูเปิดออกกว้างทำให้จินดาหราขาแข็ง เธอยังยืนอยู่ที่เดิมในขณะที่พี่บึ้กที่เธอคาดว่าพวกเขาคงเป็นเอ็กตร้าซ์[2]ในซีรีส์อเมริกัน แก๊งสเตอร์ก็จ้องมองเธอนิ่ง แต่สายตาพวกเขาเป็นเชิงถามเธอเหมือนกันหมดว่าทำไมเธอถึงไม่ก้าวออกไปสักที
จินดาหราอยากจะทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วกอดขาพวกเขาแน่นพลางอ้อนวอนว่าอย่าส่งหนูไป... แต่เธอทำได้แค่คิด เพราะผู้มาใหม่อีกคนซึ่งยืนรออยู่ข้างนอกซึ่งเธอจำได้ว่าเขาเป็นคนที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องของโนอาห์ แมคฟาแลนซ์ก่อนที่เธอจะเข้าไปในห้องทำงานนั้นก็มารับตัวเธอกลับไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน
เขาส่งยิ้มให้เธอ รอยยิ้มเจิดจ้าบาดตาของผู้ชายหน้าตาดีไม่ได้ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มในยามนี้ แต่กลับหวาดกลัวเสียมากกว่า มันให้ความรู้สึกเหมือนยมทูตมารับดวงวิญญาณเพื่อส่งไปหาพญามัจจุราชอีกที
สยองขวัญเป็นอย่างยิ่ง
“เชิญครับจินนี่” เขาเรียกเธอด้วยชื่อเล่นที่เธอกรอกไว้ในใบสมัคร น่ากลัวว่าผู้ชายคนนี้แหละที่อาจจะเป็นคนคัดเธอให้เดินเข้าหาโนอาห์โดยไม่รู้ตัว “มิสเตอร์แมคฟาแลนซ์กำลังรอคุณอยู่”
ประโยคเร่งรัดของเขาทำให้จินดาหราอยากจะวิ่งถลาแล้วกระโดดหนีตายไปทางหน้าต่างเหมือนในหนังสายลับทั้งหลาย แต่เธอไม่ใช่คนเหล็ก หรือวันเดอร์ วูแมนที่จะทำอย่างนั้นแล้วไม่ตาย สุดท้ายสิ่งที่นางสาวจินดาหราทำได้คือเดินตามยมทูตหน้าหล่อไปต้อยๆ อย่างอับจนหนทางเท่านั้นเอง
ประตูห้องทำงานที่มีเพียงห้องเดียวทั้งชั้นนี้เปิดออกกว้างด้วยฝีมือของคนที่รับตัวเธอจากเหล่าพี่บึ้ก
“เชิญครับจินนี่...” เขาหันมาส่งยิ้มให้กำลังใจเธออีกครั้ง แต่เธอไม่ต้องการรอยยิ้ม เธอต้องการความช่วยเหลือ แง! “มิสเตอร์แมคฟาแลนซ์รอคุณอยู่”
ประโยคซ้ำๆ เดิมๆ หลอกหลอนเธออีกครั้ง และเมื่อจินดาหรามองเข้าไปในห้องกว้างก็เห็นว่าโนอาห์ แมคฟาแลนซ์กำลังมองตรงมายังเธอด้วยนิ่งด้วยสายตาลึกลับที่ยากจะอ่านออกว่าเขาคิดอะไร
อันที่จริงต้องขอบใจสายตาสั้นร้อยห้าสิบของเธอมากกว่าที่ทำให้เธอมองเห็นในระยะไกลขนาดนี้ไม่ชัด เธอถึงมองไม่ออกว่าเขามองเธออย่างไร เพราะจินดาหราเชื่อว่าถ้าเธออ่านสายตานั้นออก เธอคงเลือกจะวิ่งหนีอีกรอบมากกว่าเข้าไปในห้องนั้นแน่ๆ
จินดาหราเหลียวมองยมทูตหน้าหล่อเป็นครั้งสุดท้าย กะพริบตาปริบๆ ราวกับจะอ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอไป แต่อีกฝ่ายทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเธอแม้แต่น้อย เพราะเขาแกะมือเธอที่เกาะขอบประตูแน่นออก แล้วผลักเธอเข้าไปข้างในอย่างรุนแรงก่อนจะปิดประตูตามหลังเธอเสียงดังสะท้านสะเทือนเข้าไปในหัวใจอันบอบบางของเธอจนสั่นหวั่นไหว
ปัง!
“เข้ามาสิจินนี่”
โนอาห์ แมคฟาแลนซ์ส่งเสียงมาจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาบังคับให้เธอกลับมานั่งที่เดิม แต่เมื่อยังเห็นว่าเธอไม่ขยับ ชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนแล้วลากเธอให้มานั่งที่เก้าอี้ประหารหัวชะนีตัวเดิมก่อนหน้านี้ พอเห็นว่าเธอทำตัวแข็งขืนไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ ดวงตาสีฟ้าอ่อนจางคู่นั้นก็ถลึงดุดันใส่เธอ แล้วกดไหล่เธอให้นั่งลงเต็มๆ แรงจนจินดาหราไม่อาจต้านทานแรงกดระดับควายไบซันทับนั้นได้ จำต้องประทับก้นลงบนเก้าอี้ประหารของเธอตามเดิม
“ฉันนั่งแล้ว คุณกลับไปนั่งที่เดินของคุณได้แล้วค่ะ”
หญิงสาวบอกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอและเขาวางมือลงบนไหล่ของเธอ และนิ้วโป้งของเขาที่ไล้หัวไหล่มนของเธอนั้นก็ทำให้จินดาหรารู้สึกสยิวหนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างฉับพลัน ชะนีในร่างคล้ายกับจะแตกตื่นขึ้นมาอีกครั้งจนเธอขยับตัวอย่างอึดอัด เขาหยุดมือแต่กลับไม่ยอมละมือจากไหล่เธอ
“ไม่ล่ะ” เขาปฏิเสธ “ผมคิดว่าคุณคงจะหนีไปอีกแน่ๆ ถึงแม้จะหนีไม่รอดแต่ก็ขี้เกียจให้คนอื่นต้องมาวุ่นวายวิ่งไล่จับคุณหรอกนะ”
โอ้โห เธอฟังคำพูดของเขาแล้วได้แต่นิ่วหน้าอุทานในใจ พูดจาฟังแล้วเหมือนเธอเป็นหมาที่หลุดออกจากกรงแล้วต้องให้คนใช้ในบ้านวิ่งไปตามจับกลับมาเลย
“ฉันจะไม่หนีแล้ว” หญิงสาวบอกเขาเสียงแข็ง “เพราะหนีไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ใช่ไหมล่ะ” อีกฝ่ายเออออห่อหมกอย่างน่าตบน่าตี “ผมก็ว่าไม่เห็นจำเป็นต้องหนีเลย ไม่มีประโยชน์ชัดๆ”
“…”
“เพราะยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว”
จินดาหราพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ เป็นการประท้วงที่ทำให้โนอาห์เหยียดยิ้มออกมา เขายอมละมือจากไหล่ของหญิงสาวเมื่อแน่ใจแล้วว่าเธอจะไม่วิ่งหนีต่อไปอีก
ยังไงการพูดคุยตอนนี้เขาก็อยากเห็นหน้าเธอมากกว่าละนะ เขาอยากเห็นสีหน้ายอมจำนน ยอมแพ้อย่างไม่อาจขัดขืนได้ของเธอเป็นที่สุด เพราะความสนุกมันอยู่ตรงนี้แหละ
“ฉันว่าคุณกับฉัน” หญิงสาวชี้นิ้วมาที่เขาก่อนจะวกกลับเข้าหาตัวเอง “คงต้องคุยกันอย่างชัดเจนแล้วล่ะค่ะ”
“ก็ดีนะ ผมเห็นด้วย”
เขาพูดในขณะที่ประสานมือกันแล้ววางบนโต๊ะทำงานไม้เชอรี่ตัวใหญ่ที่คั่นระหว่างเขากับเธอเอาไว้
“ก่อนอื่นฉัน...”
“จินนี่”
จู่ๆ เขาก็เรียกชื่อเธอ แล้วขัดในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดออกมา จินดาหรานิ่วหน้า แล้วยกมือไปทางเขา
“งั้นเชิญคุณก่อนเลยค่ะมิสเตอร์แมคฟาแลนซ์”
“ก็ต้องเป็นผมก่อนอยู่แล้วสิ”
หมอนี่... จินดาหราขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พยายามระงับหมาในปากตัวเองเอาไว้เป็นอย่างยิ่ง
----------------
[1] ซีรีส์อเมริกัน แก๊งสเตอร์และช่อง ABO เป็นเรื่องสมมติขึ้น ไม่มีอยู่จริงนะคะ
[2] เอ็กตร้าซ์ คือ นักแสดงตัวประกอบ
- ผู้เขียน
