EP.4 โชกเลือด น่าสนุก!
974 คำ
ตัวเล็กโดนลากจนรองเท้าส้นสูงที่สวมใส่หลุดออกหนึ่งข้าง นิ้วเท้าครูดกับพื้นเปียกดินโคลนเลอะเทอะ
เคว้ง
เพราะแรงยื้อยุดฉุดกระชากลากถู ตัวของเธอแกว่งไปโดนกระถางประดับภายในห้องน้ำ
"เก่งนักเหรอมึง!!ทำเหมือนกูโง่ จับนิดต้องตัวหน่อยไม่ได้" น้ำเสียงแข็งสาดแววตาดุร้าย "คนอย่างมึงต้องโดนเอ็นกูฟาดปากสักทีถึงจะจำ"
"ย..หยุดนะ ทำแบบนี้มันผิดกฎหมายทำร้ายร่างกายก่ออาชญากรรม"
"มึงอยู่ผิดที่แล้วอีสัส! กฎหมายใช้บนเกาะนี้ไม่ได้เพราะหลายพื้นที่มีมาเฟียเจ้าถิ่นคุม"
"!!!"
คำเตือนของน้าคงเป็นจริง ที่นี่มันเถื่อนแถมกฎหมายยังไม่ศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้หัวใจเต้นถี่เพราะไอ้ผู้ชายที่ฉันหลอกล่อจากการลวนลามเมื่อครู่ กำลังปลดเปลื้องเข็มขัดออก
ห้องน้ำแคบไร้ทางหนีมีทางเดียวคือต้องสู้
หมับ!
"ใช้ปากโสโครกของมึงมาลองอมของกูหน่อยแต่ยังไม่ได้อาบน้ำนะอาจจะเค็มนะ หึ"
"ปะ ปล่อย ฮึก"
"ดิ้นไปเถอะถิ่นนี้กูคุมแต่ถ้ามึงทำตัวดีอาจจะยอมรับเป็นเด็กเลี้ยงก็ได้ ฮ่าๆ"
ถุ้ย!
ขณะที่ผมยาวถูกขยุ้มเพื่อกระชากศีรษะจนหน้าหงายพร้อมคำดูถูกเหยียดหยาม สาวน้อยก็ถุ้ยน้ำลายรดเต็มใบหน้าของชายตัวใหญ่ แววตาของเขาตอนนี้โกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าสัตว์ร้าย
เพียะ!
ผัวะ!
ร่างกายตัวเล็กโดนทารุณด้วยการตบตี เธอพยายามตั้งสติเพื่อดิ้นรนหนีแต่ก็ไม่อาจสู้ได้กระทั่งความอดทนของอีกฝ่ายสิ้นสุดถีบประตูห้องน้ำแล้วลากตัวของเธอเข้าไปด้านใน
โต้ม
"ที่นี่ห้องน้ำผู้ชายต่อให้มึงจะครวญครางเสียงดังก็คงไม่มีใครสนใจหรอก!" เนื่องจากแรงตบที่หนักทำให้น้ำผึ้งคล้ายจะไม่ได้สติเธอใช้มือไต่กำแพงเพื่อหยัดกายลุกยืน
"ปล่อยหนูไปเถอะ ฮื้อ"
"พอใกล้จะตายแล้วเสือกร้องขอชีวิต เหอะ"
"หนูเพิ่งอายุสิบแปดปีเองนะคะ ฮึก พี่อย่าทำแบบนี้เลย"
"ว้าว เนื้อคงหวานเคี้ยวอร่อยเด็กสิบแปดกูอย่างชอบเลยว่ะ ฮ่าๆ"
พรึบ
กางเกงยีนส์ขายาวถกลงงัดท่อนลำดำใหญ่ออกมา ดวงตาสาวน้อยเบิกกว้างเพราะได้เห็นเป็นครั้งแรก หัวใจของเธอเต้นแรงซึ่งในตอนนี้ริมฝีปากมีเลือดหยดย้อยซิบไหลเป็นทาง
หมับ
ชายตัวใหญ่เดินตรงมาคว้าต้นคอเอาไว้พร้อมทั้งบีบแน่น ปลายเท้าเธอจึงเขย่งเนื่องจากพยายามหายใจและปัดป่ายแกะมือด้านที่กำลังทำร้าย
ตึก ตึก
ทันทีทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเสียงฝีเท้าหนักของใครบางคนเดินเข้ามา ซึ่งน้ำผึ้งก็พยายามเปล่งเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือแต่มือหนาก็บีบรัดคอของเธอให้แน่นกว่าเดิม
สายตาดุร้ายจ้องเขม็งกระชากตัวเล็กแล้วกระซิบเสียงแหบพร่า "ถ้ามึงโวยวายกูจะฆ่ามึงซะ!"
ฮึก~
น้ำตาเริ่มรินไหลเนื่องจากหายใจไม่ออก เธอนึกย้อนถึงวันวานในชีวิตที่ผ่านมา ชีวิต...ที่จะเรียกว่าชีวิตก็ไม่เชิงเหมือนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงของครอบครัว อีกทั้งตอนนี้ก็ยังระหกระเหินไร้การเยียวยา วูบหนึ่งความคิดสะท้อนกลับมาถ้าหากเธอตายไปซะก็คงจะไม่ต้องเจ็บปวดเหมือนเดิม
วิ๊ด วี๊
ขณะที่ดวงตาเล็กพับปิดลงมีเสียงผิวปากดังแทรกจึงทำให้เธอได้สติตื่น ชายดังกล่าวออกจากห้องน้ำด้านข้างมายืนหน้ากระจกกำลังเสริมแต่งความหล่อเหลา
"เดี๋ยวมันไปเมื่อไหร่มึงกับกูจะได้สนุกกันแบบเต็มเหนี่ยว" ลิ้นยาวลากเลียพวงแก้มใสอย่างหื่นกระหาย "กูจะจัดให้ยับเลย"
"ฮื้อ ช..ช่วยด้วย"
"ยังกล้าแหกปากอีกเหรอมึง"
"อัก"
ทันทีที่เสียงแผ่วเล็ดลอดก็ถูกอีกมือเข้ามาช่วยบีบคอเพิ่มความเจ็บปวดรวดร้าว ตาของน้ำผึ้งเริ่มเหลือกกลอกบนคล้ายจะขาดอากาศหายใจอยู่รอนๆ
โอ๊ย!
เสียงร้องเจ็บดังก้องตามมาด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม ผู้ที่ยืนอยู่หน้ากระจกแน่นิ่งจ้องมองไปยังประตูห้องน้ำด้านในสุด เวลาไม่กี่นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดกระทบกำแพงดัง โต้ม!
"ฮึก ฮื้อ"
ปรากฏว่าเป็นสาวน้อยตัวเล็กบอบบาง พยายามลากสังขารที่ตอนนี้โชกไปด้วยเลือดเต็มใบหน้าพร้อมกับชุดบันนี่สีดำกลายเป็นสีแดง เหมือนโดนบางอย่างสาดกระเซ็นอย่างไร้ทิศทาง
มือน้อยเกาะประตูเดินมายังกระจกห้องน้ำ เธอจึงได้พบกับชายใบหน้าคมคายจ้องมองอย่างไม่ละสายตา
"อีสัส!" เสียงสบถตามไล่หลังอาฆาตแค้นหนักพร้อมเสียงโหยหวนครวญครางปานจะขาดใจ
ตึก ตึก
น้ำผึ้งลากตัวเองพยายามเดินเชื่องช้าโดยที่ถือรองเท้าส้นสูงในมือเพียงหนึ่งข้าง แปลว่าตอนนี้เธอต้องเดินเท้าเปล่ากลับบ้าน
แกร๊ก
ชายตรงกระจกเดินตามรอยเลือด เงื้อมือเปิดประตูห้องน้ำที่มีเสียงตะโกนด่า เห็นชายตัวใหญ่นอนดิ้นทุรนทุรายเบ้าตาข้างหนึ่งเลือดไหลทะลักไม่หยุด ก่อนจะย้อนเห็นภาพปลายส้นรองเท้าแหลมที่มีลิ่มเลือดติด ทันใดรอยยิ้มร้ายกาจของอีกคนที่ยืนมองดูก็แสยะ ก่อนสบถออกมาน่าขนลุก
"น่าสนุกดีแหะ หึ"
ห้องเช่า
"บ้า ฮึก!" เมื่อกลับมาถึงที่พักก็รีบตั้งสติแล้วอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสื้อผ้ากลัวว่าน้าจะมาพบเจอสภาพที่เนื้อตัวมีเลือดท่วมตัว
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสรรพจึงเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางตรงกระจกแป้งเขียนเอาไว้ว่า 'หลายวันคงเอาข้าวไปให้ไม่ได้นะมีงานด่วน'
"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยรอยบาดแผลตามตัวจะได้ซีดจางเมื่อวันที่น้ากลับมา
- ผู้เขียน
