EP.5 เอาคืนสาสม!

979 คำ
หลังจากนั้นหลายวัน น้ำผึ้งยังคงทำงานอย่างปกติ ไม่มีใครเอ่ยถามถึงรอยบาดแผล อีกอย่างเธอกลบด้วยเครื่องสำอางซึ่งแต่ก่อนเห็นผู้เป็นแม่ทำบ่อย "รับลูกค้าโต๊ะสาม!" "ได้ค่ะ" เมื่อได้ยินพี่ที่เป็นพนักงานตะโกนเรียกฉันอยู่ในเคาน์เตอร์จึงรีบหยิบเมนูพร้อมกับปากกาเพื่อไปรับลูกค้า "รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ" แปลกประหลาดเมื่อเหล่าชายหนุ่มหลายคนจ้องหน้าฉันเขม็งทั้งที่ควรจะสั่งเครื่องดื่มก่อน "เรามีเมนูแนะนำอยู่ในในโปรนี้ค่ะ" "ได้ข่าวว่าเหล้าร้านนี้แรงจริงไหม..." "แล้วแต่ระดับแอลกอฮอล์ที่พวกพี่เลือกค่ะ" "งั้นน้องช่วยเลือกมาให้หน่อยนะพี่ขอแรงๆ" "รอสักครู่นะคะ" ฉันยิ้มรับพร้อมกับเดินมาสั่งออเดอร์ แต่อย่างที่บอกแต่แรกว่าแปลกประหลาดสายตาของผู้ชายหลายคนในโต๊ะนั้นจ้องมองฉันเหมือนกับอาฆาต "มาเฟียถิ่นดินแดงนี่นา..ทำไมมาแถวนี้" "เห็นบอกว่าเหี้ยมมากเคยฆ่าผู้หญิงท้องด้วย" "น่ากลัวจัง" เสียงกระซิบกระซาบแต่ดังพอที่น้ำผึ้งจะได้ยินเธอเริ่มใจเสียแต่ก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดี เวลาผ่านไปสามทุ่ม ดนตรีจากลำโพงใหญ่เปิดเคล้าคลอกับแสงสีและสาวสวยที่ยืนให้บริการบรรดาชายหนุ่มหลายโต๊ะกำลังมึนเมาได้ที่ "หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" ฉันบอกเจ้าของร้านพร้อมหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไกลห่าง "น่าจะสร้างไว้ที่ใกล้นะเดินเข้าห้องน้ำทีปวดขามาก" ตึก ตึก ตึก ตึก เพราะความเงียบสงัดทำให้สาวน้อยที่เดินฝ่าความมืดได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามไล่หลัง เธอพยายามตั้งสติแต่ไม่หันกลับแล้วจ้ำอ้าวเพื่อให้ไปถึงห้องน้ำโดยเร็ว หมับ! "เก่งจริงนะอุตส่าห์เดินเบา" "พะ พวกพี่เป็นใครปล่อยนะ!" "มึงใช่ไหม...ที่เอารองเท้าส้นสูงเจาะตาลูกน้องกู มันมองไม่เห็นอะไรไปอีกหลายเดือน" "____" คำพูดของชายฉกรรจ์ทำให้น้ำผึ้งคิดย้อนเมื่อหลายวันก่อน เธอถูกจับข้อแขนไว้แน่นมากในตอนนี้ "ชายคนนั้นเขารังแกหนูก่อนนะคะ" ฉันตอบตามความจริงแต่วันนี้ไม่รู้จะมีชีวิตรอดไหม "ปล่อยหนูไปเถอะค่ะพี่ ฮื้อออ" "อย่างมึงเนี่ยปล่อยได้อย่างเดียว..ปล่อยใน" "อ๊าก เจ็บ" ประโยคแสนคุกคามอีกทั้งแววตาหื่นกระหายเริ่มกอดรัดฟัดเหวี่ยงตัวเล็กเอาไว้ก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องที่เดินตามหลังมา "พวกมึงสามตัวไปดูต้นทาง ห้ามให้ใครหน้าไหนเข้ามาในห้องน้ำเด็ดขาด" "ครับลูกพี่" กรี๊ด อุ๊ปส์ เสียงกรีดร้องยังไม่ทันดัง มือหนาก็เงื้อปิดปากเอาไว้แน่นพร้อมกับอีกมือที่จับต้นคอบีบแรง สาวน้อยตัวเล็กดิ้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน แคว่ก! วันนี้ทางร้านให้สวมใส่เสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นตอนนี้ถูกฉีกออกเหลือเพียงชั้นในสีดำมือน้อยพยายามปัดป่ายพร้อมกับผลักไส "ฮื้อ ปล่อยหนูเถอะ อ๊าย์" แต่ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่อีกฝ่ายกลับฮึกเหิม น้ำผึ้งถูกกดลงแนบพื้นตอนนี้เธอดิ้นพล่านคลุกฝุ่นและสิ่งสกปรกตรงทางเดินห้องน้ำ เพียะ! "อย่าดิ้นอีสัส!! มึงอยากเป็นศพเหรอ" ชายตัวใหญ่ขึ้นคร่อมฟาดฝ่ามือหนาจนเลือดของน้ำผึ้งซิบมุมปาก "ให้กระเเทกก่อนเดี๋ยวปล่อย" "ไม่ ฮื้อ ออกไป!" "ตัวเท่ามดตะนอยน้อยนิด มึงคิดว่าจะสู้แรงกูไหวเหรอ อีกอย่างวันนี้ใส่รองเท้าผ้าใบคงไม่มีของแหลมถิ่มตากูแน่ ฮ่าๆ" กรี๊ด พูดจบมือหนาก็ลุกล้ำล่วงเกินจับสองเต้าบีบเคล้นโดยที่น้ำผึ้งส่งเสียงกรีดร้องโวยวายไม่หยุด ผมเผ้ายุ่งเหยิงอีกทั้งเสื้อเกาะอกของเธอฉีกขาดตอนนี้ทำได้เพียงใช้มือป้องไม่ให้ชุดชั้นในตัวจิ๋วหลุด ตุบ! สักพักก็มีเสียงดังเหมือนกับบางอย่างกระแทกพื้นดินด้านนอกหน้าทางเข้า ตึก ตึก ตามมาด้วยฝีเท้าหลายคู่เข้ามายืนหยุดอยู่ตรงประตู "ที่นี่ห้องน้ำผู้หญิงทำไมมีผู้ชายอยู่ด้วยนะ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม ชายที่คร่อมอยู่บนตัวเล็กหันขวับพร้อมกับขมวดคิ้วตอบโต้ "เรื่องส่วนตัวอย่าเสือก!" "ให้พูดใหม่อีกที ลืมหรือเปล่าว่านี่ถิ่นใคร" "กูไม่ลืมแต่ก่อนจะมาแจ้งคนดูแลถิ่นแล้ว" "เหรอ..ไม่เห็นมีใครบอกอะไร" ฟู่ เจ้าของเสียงทุ้มหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าพร้อมสูบพ่นควันโขมงขณะที่น้ำผึ้งยังคงถูกคร่อมร่างเอาไว้ เธอใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลเพื่อจ้องมองผู้ชายที่ยืนอยู่ หลังจากควันสีขาวลอยละล่องจางหายเมื่อปะทะกับธาตุอากาศเผยให้เห็นใบหน้าของเขาที่เธอคุ้นตา "ผู้ชายคนนั้น.." ฉันจำเขาได้แม่นยำ แม้ว่าในตอนนั้นจะมีเลือดสาดกระเซ็นบนใบหน้าทำให้เห็นภาพเลือนรางก็ตาม เขาคือผู้ชายที่ยืนส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำ ดวงตาคมกริบรูปกรามชัด จมูกโด่งสันตัวสูงมาก และที่สำคัญผิวพรรณหน้าตาหล่อกว่าใครที่เคยพบเจอมา "มึงบอกว่าแจ้งคนดูแลถิ่นแล้ว แต่มึงไม่ได้แจ้งกูแปลว่าเป็นโมฆะ รู้ใช่ไหมว่าถ้าหากข้ามถิ่นโดยพลการจะต้องโดนอะไร อ๋อ อีกอย่างเมื่อวันก่อนลูกน้องมึงก็ข้ามถิ่นมาหาเพื่อนมันแถวนี้โดยไม่แจ้งแถมโมเมว่านี่ถิ่นมัน กูก็ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ" น้ำเสียงดุดันพูดคุยพร้อมเดินตรงดิ่งเข้ามาหา "งั้นเอาเป็นว่า..ทบต้นทบดอกกับมึงคนเดียวเลยก็แล้วกัน หึ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม