EP.6 แหกกฎ
1040 คำ
คลืก
ตุบ
ผัวะ
ชายตัวใหญ่ถูกลากออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นรอบข้างลูกน้องของตัวเองสลบเหมือดใบหน้าแนบกับพื้นดินในทางเดินที่มืดมิดแต่ยังมีไฟกิ่งส่องสาดเลือดไหลนองพื้น
"มันจะข้ามเส้นเกินไปแล้วนะ!" ชายตัวโตโวยวายดังลั่น
"ใครกันแน่ที่ข้ามเส้นวะ!"
"อายุก็ยังน้อยเสือกไม่รู้จักเคารพกฎ"
"เก็บปากที่สั่งสอนกูเอาไว้แดกข้าวต้มของโรงพยาบาลเถอะ อายุเยอะกว่าแล้วยังไง...พอดีส้นตีนกูมันไม่ได้เรียนหนังสือเลยไม่ค่อยรู้เรื่อง เตะหน้าได้หมดนั่นแหละ"
"มึง!"
ผัวะ
ตุบ
คำพูดน่ากลัวสิ้นสุด หลังจากนั้น หลายคนที่ยืนล้อมก็เข้ามารุมสกรัมชายร่างใหญ่จนทรุดหมอบ คนพูดสั่งเท้าเอวมองผลงานก่อนที่จะมีใครบางคนวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น
"ลูกพี่ครับไอ้พวกดินแดงมันมาเยอะสงสัยจะรู้ความเคลื่อนไหวว่าลูกพี่มันมาที่นี่"
"จมูกหมาตาผีจริง"
"เอาไงดีครับ"
"ไปยื้อไว้ก่อนเจอกันที่ตึกร้าง"
"ครับ"
เมื่อได้รับคำสั่งลูกน้องที่วิ่งมาหาก็ต้องวิ่งกลับออกไปเป็นด่านหน้ายื้อเวลาเพื่อจะให้หนี ถึงแม้ที่นี่จะเป็นเจ้าถิ่นแต่อีกฝ่ายมาเยอะเกินจะต้าน
"ไปกันเถอะกูว่า" เสียงคนที่เลือดอาบกำปั้นพูด ตามมาด้วยอีกคนที่เท้าเปื้อนเลือด "อย่าเสี่ยงปะทะไม่คุ้ม"
ทั้งสองคน เป็นเพื่อนสนิท เห็นท่าไม่ดีจึงพยักหน้าให้คนที่เหลืออยู่รีบไปต้านเอาไว้ก่อนหลบหนี
ตึก ตึก
ทันใดนั้นทุกสายตาก็จับจ้องไปยังใครบางคนที่พยุงตัวเองออกมาจากห้องน้ำ
"ยืนโง่อยู่ได้รีบหนีสิ!!"
"หนีอะไรคะ...ยังไม่เลิกงานเลย"
"จะห่วงงานหรือห่วงชีวิตเลือกเอา"
"____"
เวลาผ่านไปหลายนาที น้ำผึ้งตกกระไดพลอยโจนต้องวิ่งตามกลุ่มคนที่เธอไม่รู้จักเข้าไปในป่าเพราะแถบด้านข้างเป็นถนนหนทางจึงไม่สะดวกในการหลบหลีก
"ขอพักก่อน!" ไม่ไหวแล้วปวดขาไปหมดเหมือนกับหนังละคร ฉันวิ่งเข้าป่าโดยที่ไม่รู้ทางแต่มองตามด้านหลังของผู้ชายตรงหน้า
"เออ! พักก็พัก ท่าทางพวกมันจะไม่ตามมา"
"ฮึก พวกนั้นน่ากลัวมาก"
"ก็ดันเซ่อซ่าไปทำลูกน้องมันเจ็บเองช่วยไม่ได้"
เสียงแข็งสาดใส่ ทั้งสองคนพูดกระซิบกระซาบทันใดเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มก็แทรกขึ้น
"มึงแน่ใจนะว่าจะพามันไปด้วยเดี๋ยวก็มีปัญหาตามหลังเพราะอีนี่คือสาเหตุ"
"เออ ไม่ต้องพูดมากรีบกลับไปที่ตึกร้างเถอะไอ้หมอน่าจะรออยู่ที่นั่น"
ทั้งหมดวิ่งต่อไปตามทางน้ำผึ้งเองไม่รู้ว่าเขาจะนำพาไปที่ไหนแต่ก็จำใจต้องไป
ตึกร้าง
"เราคงปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะหนูกลับได้หรือยัง?" มาถึงเป็นลักษณะตึกที่รกร้างแต่ไฟยังคงสว่างใช้การได้ ตอนนี้เราขึ้นบันไดมาอยู่ชั้นล่างที่รอบด้านมีแต่ป่าทางตรงหน้ามีประตูรั้วมองเห็นถนน
ติก
"ทำห่าอะไร?"
"ส่งข้อความบอกน้าสาวกลัวกลับมาแล้วจะไม่เจอค่ะ"
"นึกว่าจะโง่แจ้งตำรวจซะอีก"
"ที่จริงเราควรแจ้งตำรวจนะคะหนูลืม"
บรื้น บรื้น
เพราะความตื่นตระหนกตกใจทำให้ไม่คิดแต่ในระหว่างที่สาวน้อยหยิบมือถือใช้ส่งข้อความหาน้าเสร็จและกำลังจะกดโทรแจ้งตำรวจก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงรถหลายคันเปิดไฟสว่างจ้าเข้าตา
"ฉิบหายแล้วไงเอาไงดีไอ้โลกันตร์!"
เพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยถามแต่เหมือนจะไม่ได้รับคำตอบกลับ หลายคนลงมาจากรถถือมีดเล่มยาวหนา
"ได้ข่าวว่าแถวนี้มีการละเมิดกฎทั้งที่ลูกน้องของกูแจ้งคนคุมถิ่นแล้วแต่ก็ยังถูกซ้อม" ผู้ชายวัยสี่สิบรอบหน้ามีแต่บาดแผลให้เห็นถึงความร้ายกาจที่ผ่านมา "แล้วคนที่ละเมิดกฎก็เป็นลูกชายของมาเฟียเจ้าถิ่นซะด้วยสินะ เหอะ มึงยังอายุน้อยอ่อนประสบการณ์คิดว่าทำแบบนี้เพื่ออีกะหรี่ตัวเดียวมันคุ้มเหรอวะ"
คิ้วบางของน้ำผึ้งขมวดปม เธอตกใจเมื่อเห็นแววตาดุร้ายแต่สาดเสียงคุกคามใส่ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาว่าแต่ไม่อาจโต้เถียงใดๆ พักเดียวมีชายใส่สูทเดินเข้ามา
"นายใหญ่สั่งว่าให้กลับบ้าน" คำพูดที่แสนเรียบราบเย็นชาแต่กับน่าเกรงขามสั่ง
"ไปบอกพ่อว่ากูไม่กลับ"
"ตอนนี้ปัญหามันกำลังลุกลามทำตามคำสั่งของท่านซะรีบกลับบ้าน"
เนื่องจากที่นี่มีกฎใครที่จะข้ามถิ่นห้ามพกปืนหรืออาวุธอื่นเข้ามา มีเพียงมีดที่สามารถพกพาไว้ป้องกันตัวได้เท่านั้น
"ไม่กลับก็ไม่เป็นไรแต่ส่งอีนั่นมาแล้วทุกอย่างจะจบ!" หัวหน้าวัยสี่สิบปีของอีกฝั่งสั่ง
หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นระส่ำหวั่นไหวท่าทางทุกอย่างตอนนี้รอบด้านอันตรายไปหมด เธอจ้องใบหน้าของผู้ชายที่เคยเจอถึงสองครั้งพร้อมทั้งส่งสายตาวิงวอนขอร้อง
พึก
"อัก!" ยังไม่ทันได้ตั้งสติผู้ชายใส่สูทตัวใหญ่น่ากลัวจับแขนลากแล้วโยนฉันให้อีกฝ่าย
"ตัวแค่นี้ฤทธิ์เยอะเหลือเกินนะมึง"
"ฮือ ปล่อยหนูเถอะ อึก"
"ไม่ต้องยกมือไหว้หรอกเพราะกูจะไม่ปล่อยมึงไปหลังจากที่กูปู้ยี่ยำมึงเสร็จ ลูกน้องของกูก็จะได้กระหน่ำมอบความสุขดับเบิ้ลให้มึงด้วย"
ชายวัยสี่สิบปีตัวใหญ่ล่ำกอดรัดตัวเล็กเอาไว้ มือข้างหนึ่งบีบรวบสองแก้มกระชากให้ใบหน้าสวยหงายขึ้นฟ้าพลางโน้มตัวลงมา
อ๊าย์!
เรียวลิ้นสากเลียลากบนแก้มใส เธอพยายามใช้มือน้อยผลักไสแต่ไม่เป็นผล ขณะที่ดิ้นรนสายตาของเธอก็ปะทะผู้ชายคนเดิมที่พาเธอมายังที่นี่ "ชะ ช่วยด้วย ฮึก"
- ผู้เขียน
