EP.7 โลกันตร์ที่แปลว่า...ไฟนรก
1066 คำ
เฮ้ย!
หมับ
เสียงใครบางคนเดินลงมาจากบันไดพร้อมโยนปืนหลายกระบอกให้เพื่อน ทันทีที่โลกันตร์คว้าไว้ก็เล็งไปที่ชายฉกรรจ์อีกฝ่าย แต่คนสนิทของพ่อรีบปรามไว้
"ทำอะไร...รีบเก็บปืนก่อนจะกลายเป็นการก่อสงคราม"
"กลัวที่ไหนวะ! อีกอย่างเป็นแค่ลูกน้องอย่าสะเออะมาสั่ง"
"หึ หัวร้อนเก่งจริงนะ"
รอยยิ้มคนสนิทพ่อแสยะชอบใจเนื่องด้วยเพื่อนของโลกันตร์ก็จ่อปืนเล็งที่เขาด้วย
ผัวะ!
"โอ๊ย"
เขาเดินตรงดิ่งเข้าไปคว้ากระชากแขนของน้ำผึ้งมา จากนั้นใช้ด้ามปืนตบเข้าที่ขมับขวาจนอีกฝ่ายเซล้มอีกทั้งมีเลือดไหลซึม
"มึงเล่นผิดคนเเล้วไอ้เด็กเมื่อวานซืน อัก" น้ำเสียงเค้นจากชายวัยสี่สิบอาฆาตแค้น
"เหรอ คิดว่ากูจะกลัวพวกกระจอกหรือไง"
"ไอ้เด็กนรก!"
"เก็บลมหายใจไว้อยู่ต่อเถอะอย่าหาตีนเลยระวังจะตายก่อนวัยอันควร"
ใบหน้าหล่อคมจ้องเขม็งสู้ ขณะที่น้ำผึ้งยืนตัวสั่นเลือดไหลกระเซ็นเปื้อนเสื้อของเธอ
"ฝากไปบอกพ่อด้วยถ้าจะเรียกให้ไปเจอก็ต้องรอเพราะยังเก็บค่าคุ้มครองเขตสามไม่ได้"
บรื้นน แง้น
พูดจบเขาก็กระชากลากแขนน้ำผึ้งออกไป ตามมาด้วยเพื่อนพ้อง สองคน ขี่มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ประกบหน้าหลัง ส่วนเพื่อน อีกคน ขับรถเก๋งให้โดยมีเขาและเธอนั่งอยู่เบาะหลัง
ในรถ
"เราจะไปไหนกันคะ อึก กรุณาไปส่งหนูกลับบ้านเถอะ" ฉันเริ่มตั้งสติได้ยกมือไหว้ "ถ้าน้ากลับมาไม่เจอคงเป็นห่วงแย่"
ทั้งที่จริงฉันส่งข้อความไปบอกน้าแล้วว่าทำงานพิเศษอาจจะไม่ได้กลับเพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงแต่เมื่อพ้นอันตรายจากผู้ชายฉกรรจ์จึงขอร้องอ้อนวอนเขา
"หุบปากของเธอซะอย่าทำให้ฉันรำคาญ!"
สายตาดุจ้องมองเธอเกรี้ยวกราด ไฟกิ่งตามรายทางท้องถนนส่องให้เห็นความน่ากลัวของชายหนุ่มแม้จะมีใบหน้าหล่อเหลาก็ตาม เพื่อนซึ่งเป็นคนขับพูดแทรกเสียงดัง
"ไอ้โลกันตร์มึงทำแบบนี้เท่ากับประกาศศึกเดี๋ยวเรื่องยุ่งก็ตามมาหรอก"
"ช่วงนี้กูกำลังเหงาอยากมีเรื่อง"
"ไอ้เวร ฮ่าๆ"
รถเก๋งคันหรูหราแปลกตาแล่นเข้ามาในหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งยามเฝ้าประตูพกปืนแถมท่าทางดูน่ากลัวตัวใหญ่ล่ำ เขาส่องไฟฉายเข้ามาตรวจความเรียบร้อยก่อนจะให้ผ่านเข้าไป
น้ำผึ้งมองรอบด้านมีบ้านชั้นเดียวเรียงกันสีขาวเป็นบล็อค สักพักรถหยุดเคลื่อนไหวในซอยด้านในสุดที่หลังใหญ่ล้อมไปด้วยต้นไม้สวยงาม
"กูไปก่อนนะ" คนขับหันมาพูดพลางหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าเดินตรงไปควบมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีแดง
แกร๊ก
ไร้ทางเลือก สาวน้อยเดินตามเข้ามา ประตูเหล็กทึบหนาเมื่อเปิดออกกลายเป็นห้องกว้างเฟอร์นิเจอร์หรูหราสะอาดสะอ้านแต่ดูราคาแพงมาก
"ว้าย!" ฉันตกใจจนไหล่ห่อดึงมือมาปิดปากเอาไว้ ในตู้ปลายาวทางเข้ามีบางอย่างที่ประหลาดปนสยอง "ท..ทำไมปลามีแต่หัวและก้างแล้วตัวมันไปไหนคะ"
"ตัวมันไม่มีไงฉันสั่งสต๊าฟหัวไว้แล้วเชื่อมต่อกับก้างให้มันว่ายในน้ำ สวยไหม?"
"สวยไหมเหรอคะ.."
คำถามนี้ไม่ควรเอ่ยด้วยซ้ำ แต่ตู้ปลาสวยครบครันมีปะการังและแมงกระพรุนสีน้ำเงินลอยในน้ำ แต่ทว่า..ไอ้ปลาตัวใหญ่มีแต่หัวน่าสยอง
"ขอบคุณที่ช่วยค่ะว่าแต่พี่ชื่ออะไร?" ลืมถามไปเลยจึงรีบเดินไปใกล้
"โลกันตร์"
"แปลว่าไฟสินะคะ"
เขาหยิบเบียร์ในตู้แช่มาเปิดกระดกดื่ม ลูกกระเดือกแหลมขยับรัวยิ่งเพิ่มความหล่อให้ใบหน้าร้ายกาจนี้อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก่อนจะเดินตรงดิ่งมาหาโน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชิดกัน
"โลกันตร์ที่แปลว่า..ไฟนรก"
ชื่อของผมเอง โลกันตร์ เป็นลูกมาเฟียเจ้าถิ่นที่คุมกิจการแถบนี้ ปีนี้ผมอายุ ยี่สิบห้าปี เรียนจบเมืองนอก หุ่นสูงโปร่งชอบการต่อสู้เป็นชีวิตจิตใจส่วนสันดานไม่ต้องบอกว่าระยำแค่ไหน!
ผมมีเพื่อนสามคน คนแรกที่ขับรถให้ชื่อว่า โน่ มันเรียนหมอยังไม่จบแต่ดรอปไว้เพราะเบื่อ คนที่สองขี่มอเตอร์ไซค์นำหน้าชื่อ เซ ลูกเจ้าของห้างดังเก่งเทคโนโลยี คนที่สาม ขี่มอเตอร์ไซค์ตามท้ายเป็นคนที่ผมสนิทสุดเพราะพ่อเคยเป็นมือขวาของพ่อผม มันชื่อว่า พายุ ฝีมือทักษะดีเยี่ยมพอกันกับผม
"อะ แดกสิ" เห็นท่าทางเก้กังเลยหยิบเบียร์อีกกระป๋องโยนให้ "คงไม่ใช่คนแถวนี้สินะ"
"ไม่ใช่ค่ะเพิ่งย้ายมาอยู่กับน้าที่โรงงานแพปลา"
"พวกชั้นต่ำ"
"!!!"
คำพูดกระแทกใจทำให้น้ำผึ้งชะงักเธอจับกระป๋องเบียร์เย็นเฉียบไว้มั่น
"หนูชื่อน้ำผึ้งนะคะขอบคุณอีกครั้งที่ช่วย"
"ฉันไม่ชอบท่าทางนี้ของเธอเลย เหอะ ผู้หญิงดุดันคนที่เจอในห้องน้ำหายไปไหนซะล่ะ"
"ตอนนั้นเป็นเหตุสุดวิสัยหนูไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใครสักหน่อย"
"อายุเท่าไหร่"
รูปร่างผอมบางแต่มีทรวดทรงองค์เอวดีงาม นมก็พอดีมือ ใบหน้าแสนหวานเหมาะสมกับชื่อ
"อายุสิบแปดปีค่ะเรียนจบมอหกอยากมาสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่" สายตาคุกคามของเขาทำฉันหวั่นเกรง "ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ"
"ออกไปสิแต่แต่ทันทีที่เธอไม่มีบัตรผ่านประตูกระสุนอาจเจาะเข้ากลางกบาล" ผมไม่ได้ขู่แต่หมู่บ้านนี้เป็นของตระกูลแก๊งเก่า ความปลอดภัยระดับร้อย
สาวน้อยที่ยืนหันหน้ามองประตูจึงเหลียวกับมาทันควันคิ้วบางผูกปมเอ่ยถาม
"ก็ขอบคุณพี่ที่ช่วยแล้ว..ทำไมหนูถึงยังจะถูกยิงอีก"
"ช่วยเธอตั้งเยอะตอบแทนด้วยคำว่าแค่ขอบคุณเองเหรอ?"
"หนูไม่มีอะไรให้หรอกค่ะเงินทองก็ไม่มี"
"อะไรก็ได้...เพราะฉันรวยอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องรับเศษเงินจากใคร และ อะไรก็ได้ที่ฉันหมายถึงก็คือ..ตัวของเธอไง"
- ผู้เขียน
