ช่วงบ่าย หมออนุญาตให้กลับบ้านเนื่องจากอาการนี้เป็นแค่ป่วยไข้แต่เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอจึงทรุดหนัก
"กินยาก่อนนะคะ" ฉันรีบยกน้ำกับยาที่หมอสั่งมาให้น้า "ดื่มน้ำเยอะๆ"
"น้ำผึ้งบอกว่ามีคนผ่านมาช่วยพอดีเขาอุ้มน้าออกไปจากซอย..แล้วทำไมไม่ใช่คนซอยนี้"
"____"
ไม่ได้บอกความจริงเพราะเท่าที่ทราบผู้ชายคนนั้นเขาดูอันตรายการเลี่ยงจะบอกน้าคงทำให้สบายใจกว่า
"คือว่าเขาบังเอิญหลงทางตอนตีห้าพอดีค่ะ" ฉันยิ้มหวานให้น้าอย่างกลบเกลื่อน
"อย่าโกหกนะ"
"โอ๊ย ไม่หรอกค่ะหนูเป็นเด็กดีน้าก็รู้"
"ขอให้จริงเถอะ"
สองคนน้าหลานคุยกันมือหนาของผู้เป็นน้าลูบผมยาวสลวยของน้ำผึ้งอย่างเอ็นดู
"น้าเป็นห่วงนะถ้ามีอะไรก็บอกตามตรง"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะน้าอย่าคิดมากนะกินยาพักผ่อนจะได้แข็งแรง"
"ขอบใจนะ"
น้ำผึ้งทำหน้าที่หลานสาวได้ดี เธอจัดการทุกอย่างที่ควรทำจากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเป้าหมายในชีวิตตอนนี้เธออยากเก็บเงินสักก้
