บทที่ 12 "จอง"
1370 คำ
"ฮึ่ย! ไอ้คนบ้าเอ้ยเป็นบ้าอะไรถึงได้มาพูดจาเลอะเทอะแบบนั้นให้ฉันได้ยินห๊ะ เปิดโอกาสให้เข้ามาวิ่งเล่นในใจเหรอ ฝันไปเถอะฉันจะไม่มีวันเปิดใจให้ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นมาวุ่นวายอยู่ในใจหรอก รักที่ดีคือรักตัวเอง รักที่ไม่เจ็บก็คือรักตัวเอง เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันเลยไอ้ผีบ้า!"
"บ่นอะไรคนเดียวครับ น้ำครับ"
ขณะที่โซดากำลังเดินผ่านโต๊ะบริการน้ำและกำลังบ่นกระปอดกระแปดคนเดียวท่าทางขึงขังอย่างไม่สบอารมณ์ จู่ๆ หนุ่มหล่อที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอซึ่งกำลังรินน้ำดื่มเห็นเธอพอดีจึงยื่นแก้วน้ำเย็นๆ ดักโซดาไว้พร้อมกับฉีกยิ้มอ่อนโยนกลับไปหลังจากที่ใบหน้าสวยของโซดาเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตางงงวย
"น้ำครับ ทำงานมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อนครับ" ไตรคุณ นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่สอง หนุ่มหล่อร่างสูงขาวตี๋แบบพิมพ์นิยมและเขาคือหนุ่มคนนั้นที่เอ่ยจะช่วยโซดาแบกกระเป๋าให้เมื่อคืนด้วย แต่เพราะจุดที่หยุดคุยเมื่อคืนมันมืด โซดาเลยมองหน้าไตรคุณไม่ชัด ผิดกับไตรคุณที่เห็นหน้าโซดาชัดตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าที่ลานจุดรวมตัวเมื่อวาน
ใบหน้าสวย ดวงตามีเสน่ห์และท่าทางที่เมินเฉยต่อสิ่งรอบข้าง มันทำให้คนตัวเล็กตรงหน้าดูมีเสน่ห์มาก เธอดูไม่สนโลกไม่สนใครแต่กลับมีจุดยืนเป็นของตัวเองอย่างเข้มแข็ง เสน่ห์พวกนั้นมันเลยทิ่มตาทิ่มใจเขาอย่างจัง
"เอ๋อ...ให้ฉันเหรอคะ"
"ครับ ให้คุณ"
"ขอบคุณค่ะ"
โซดากล่าวขอบคุณจบ เธอก็เตรียมยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำจากมือของไตรคุณ แต่ยังไม่ทันได้จับแก้ว ก็ถูกมือดีจากไหนไม่รู้ปาดหน้าเอาไปดื่มซะก่อน พอจะหันไปเอาเรื่องเธอก็ต้องกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่ายออกไป เมื่อคนที่ปาดหน้าแย่งน้ำของเธอไปคือคนที่กำลังทำตัววุ่นวายกับเธออย่างพระพายนั่นเอง
"โทษทีกูหิวน้ำพอดีอะ มึงไม่ว่าอะไรใช่ปะ" พระพายเอ่ยถามไตรคุณ ก่อนจะยกแก้วดื่มน้ำพร้อมกับมองโซดาไปด้วย ขณะที่โซดาทำเพียงยืนมองกลับไปเงียบๆ เท่านั้น จนกระทั่งที่คนตัวสูงตรงหน้าดื่มน้ำจนหมดแก้วเธอจึงละสายตามองทางอื่น
"ไม่ครับ มีแก้วหลายใบผมหยิบใบใหม่ให้โซได้ครับ"
"โซ? เรียกซะสนิทเลย มึงอยู่คณะอะไรแล้วรู้จักชื่อน้องรหัสกูได้ไง" พระพายเลิกคิ้วขึ้นใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเบาๆ ก่อนจะกระแทกแก้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าไตรคุณแล้วยืนเท้าเอวถามไตรคุณสีหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่
ถึงแม้ว่าก่อนจะมาเข้าค่ายเขาจะไม่ค่อยสนิทกับน้องรหัสตัวเองเท่าไหร่แต่เท่าที่คอยตามดูอยู่ห่างๆ ตามประสาพี่รหัสที่ต้องคอยดูแลน้องรหัส เขาก็พอจะรู้ว่าโซดาไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะสักเท่าไหร่ ยิ่งเพื่อนผู้ชายยิ่งแล้วใหญ่ แถมยัยน้องรหัสของเขายังทำเหมือนผู้ชายบนโลกใบนี้เป็นเชื้อโรคด้วยซ้ำ
"แพทย์ปีสองครับ ผมดูชื่อจากป้ายที่ห้อยคอน้องพี่ครับ"
ฟึบ!
ทันทีที่รู้ที่มาว่ารู้จักชื่อได้ยังไง พระพายก็รีบพลิกป้ายชื่อที่ห้อยคอโซดาซ่อนทันที ก่อนจะทำหน้าเข้มถามชื่อไตรคุณในเวลาต่อมา
"แล้วมึงชื่ออะไร"
"ไตรคุณครับ"
"อ่า ไตรคุณ กูพระพายวิศวะเครื่องกลปีสาม ยินดีที่ได้รู้จัก" แนะนำตัวจบพระพายก็จ้องแววตาของไตรคุณที่มองโซดาอย่างพิจารณา ซึ่งประสบการณ์การเป็นผู้ชายของเขามันทำให้เขาดูออกว่าไตรคุณคิดอะไรกับโซดาอยู่
แววตาแบบนั้น มองจากดาวอังคารยังดูออกว่าไอ้หน้าอ่อนตรงหน้าเขาตอนนี้มันกำลังคิดจะจีบโซดา
"ครับ เอาจริงๆ ถ้าพี่ไม่แนะนำชื่อผมก็รู้จักพี่ครับ รุ่นพี่พระพายวิศวะเครื่องกลปีสาม สาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัยพูดถึงเป็นว่าเล่นเลย" ประโยคดูเหมือนจะชื่นชมแต่แอบมีการแขวะเบาๆ ซึ่งมันทำให้เขารู้ว่าไอ้หน้าอ่อนตนนี้มันร้ายใช่เล่น เพราะต่อให้เป็นการชื่นชมแต่ก็แอบหยิบเรื่องที่โซดาไม่ชอบออกมาพูดด้วย
หึ ยังไม่ทันเริ่มคู่แข่งก็ปรากฏ!
"ธรรมดาคนหล่อ ไม่หล่อแบบกูมึงก็เหนื่อยหน่อย"
"พี่กล้าพูดมากนะว่าไตรเขาไม่หล่อ" สายตาคมตวัดมองไปทางเสียงกลั้วหัวเราะข้างๆ ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะตอบโต้ด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อนในเวลาต่อมาว่า...
"ยังไงมันก็หล่อน้อยกว่าฉันอยู่ดี หน้าซีดอย่างกับโลหิตจางขนาดนั้น มึงแดกยาด้วยนะกูเป็นห่วง" บอกไตรคุณด้วยประโยคสุดท้ายจบ พระพายก็จัดการคว้าข้อมือเล็กของคนที่กล้าพูดเสียงกลั้วหัวเราะเมื่อกี้เดินไปที่ลำธารน้ำขนาดย่อมของหมู่บ้าน
.
.
.
"อะไรของพี่อีกเนี่ย ลากโซมาด้วยทำไม"
หมับ!
"มือสกปรกขนาดนี้ ไม่ล้างหรือไง" เสียงห้วนตอบพร้อมดึงมือเล็กมาจับไว้พร้อมโชว์ให้ดูประกอบคำพูดก่อนจะดึงลงไปล้างในลำธารตรงหน้าพร้อมมือของตัวเอง
ทำให้โซดาที่ไม่มีอะไรจะเถียงกลับไปได้แต่ยอมปล่อยให้มือตัวเองให้ถูกล้างด้วยมือใหญ่ของอีกฝ่ายไปเงียบๆ แทน รับสัมผัสเบาๆ อย่างอ่อนโยนจากปลายนิ้วมือของคนข้างๆ จนรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
ขณะที่พี่รหัสของเธอกำลังค่อยๆ ล้างมือให้เธอ จู่ๆ ความรู้สึกวูบวาบแบบแปลกๆ ตรงเนินอกด้านซ้ายพร้อมกับก้อนเนื้อด้านในที่เต้นเป็นจังหวะปกติก็เปลี่ยนจังหวะเต้นกระพือเร็วขึ้นจนเธอรู้สึกร้อนผ่าวตามดวงหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ฟึบ!
"ซะโซว่ามือสะอาดแล้วละ" โซดาดึงมือกลับพร้อมตอบเสียงตะกุกตะกักกลับไป ขณะที่สายตาก็เลิ่กลั่กไปต่อไม่ถูก
"อืม...วันหลังมือไม่สะอาดอย่าเพิ่งจับอะไรมาดื่มกิน ป่วยขึ้นมามันไม่คุ้ม" เสียงเข้มเอ่ยดุคิ้วขมวดเข้ากันด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างเปิดเผย ทำให้โซดาที่ได้ยินต้องเชิดคอถามประชดออกไป
"พูดอย่างกับเป็นห่วง"
"ก็เป็นห่วงไง"
"..." แต่พอได้ยินคำตอบที่ไม่ได้มีความล้อเล่นในน้ำเสียงนั้นแล้ว เธอถึงกับชะงักเงียบไปทันที
"ไม่เชื่อหรือไง ฉันอยากสงบศึกกับเธออะ อยากเป็นพี่รหัสที่แสนดี"
"..."
"เงียบอีกละ ฉันพูดจริงๆ ไม่อยากตีกับเธอแล้ว"
"ทำไมอะ" ปากถามทำไมแต่สายตากลับเลิ่กลั่กไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายตรงๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมพี่รหัสตัวเองถึงได้เข้าหาเธอแรงขนาดนี้ เขาพุ่งใส่จนเธอตั้งตัวไม่ทัน ต่อให้ต่อหน้าแสดงออกว่าแข็งกระด้าง ทำหน้าตึงขนาดไหน แต่ถ้าโดนเข้าหาพร้อมใช้น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้
บางครั้ง...เธอก็รู้สึกว่าก้อนเนื้อด้านซ้ายมันกำลังตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่
"เหอะ ทำไมเหรอ ตั้งแต่รู้ว่าต้องมาเข้าค่ายกับเธอ ฉันตัวเขียวช้ำไปหมดแล้ว เดี๋ยวหยิกเดี๋ยวถีบ เธอช่วยทะนุถนอมกับว่าที่แฟนหน่อยได้ไหม" ดวงตาคู่สวยลุกวาวขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคหลังจากคนตัวสูงตรงหน้าพร้อมกับรู้สึกวูบวาบไปทั่วร่างกายกับคำว่าว่าที่แฟนที่ได้ยิน
"พูดบ้าอะไรของพี่ ว่าที่แฟนอะไรกัน"
หมับ!
"ก็ว่าที่แฟนที่จะเป็นผู้ครอบครองหัวใจที่เฉยชาของเธอไง" พระพายดึงร่างกายของโซดาเข้าใกล้จนร่างกายแนบชิดกัน จ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความงงงวยของโซดาด้วยสายตาแฝงรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่จะ...
จุ๊บ!
ใช้ริมฝีปากตัวเองแตะลงไปบนริมฝีปากนุ่มเบาๆ แล้วถอยออกส่งรอยยิ้มพร้อมประโยคมัดจำว่า...
"จอง"
- ผู้เขียน
