EP.7 วันแรกของการเปิดเทอม
1042 คำ
ใต้สะพานลอยใกล้น้ำ
"ผิงอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ นอนกับคนจรจัดอะนะ" ไลลาถามย้ำอย่างสงสัย
“อื้อใช่! อยู่ตั้งแต่เกิด ไม่รู้พ่อแม่เป็นใคร ตาที่เคยเก็บขวดขายเลี้ยงฉันมา เราอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ฉันจบ ม.6 กศน. วัด ครูสงสารเลยช่วยรับไว้เรียน” ผิงอธิบายเสียงเรียบ
“แล้วคุณตาไปไหนละ? เก็บขวดอยู่เหรอ” ไลลาถามหลังจากกวาดตามองรอบๆ กลับไม่เจอคุณตาที่ผิงว่าเลยแม้แต่น้อย
“ตายไปเมื่อปีก่อน” ผิงตอบอย่างเฉยชา
เด็กหน้าตาสวยต้องนอนใต้สะพานลอย ไม่แปลกที่จะปกปิดหน้าตาตัวเองเอาไว้ตลอด เพราะหน้าตาที่สวยใสเป็นภัยกับตัวเองนี่เอง
"เสียใจด้วยนะ ถ้างั้น...ไปอยู่ด้วยกันไหม" ไลลาเอ่ยถามอย่างจริงจัง
“…” ดวงตาของผิงเบิกกว้าง ก่อนจะหรี่เล็กลง
ฉันไม่รู้ว่าทำไมตัดสินใจเชื่อใจคนนี้ แต่อย่างที่บอก เธอดูโตเกินวัย ทั้งที่หน้าตาก็น่ารักไร้เดียงสา แต่สายตาจริงจังนี้ทำฉันไว้ใจอย่างง่ายดาย
บ้านไลลา
ห๊าาา!?
"คะ...คุณหนูจะพาคนนี้มาอยู่ด้วยเหรอคะ" บัวบานถามอย่างตกใจสุดขีด
“ใช่! ก็บอกแม่ไปว่าเป็นเพื่อนใหม่ขอมาอาศัยอยู่ด้วย”
“จะดีเหรอคะ จะไว้ใจได้ไหม” บัวบานเหล่มองผิงอย่างลังเล
“ไม่ได้หรอก ดึกๆ ฉันชอบออกมาหาตับกิน แบร่ๆ!”
“ว้ายย!”
ผิงที่เงียบอยู่ตลอดโพล่งขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาบัวบานสะดุ้งเฮือกส่งเสียงกรี๊ดออกมา
“เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าตามที่สั่งนะพี่บัวบาน” ไลลายื่นคำขาด
“ได้ค่ะคุณหนู” บัวบานถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะรับคำ
“พี่บัวบานบอกว่าหนูมีบัญชีเก็บเงินใช่มะ? กี่บาทล่ะ แล้วอยู่ไหน” ไลลาหันไปถาม
“คือ...” บัวบานเหล่มองผิงอีกรอบ
“ไม่เป็นไร บอกมาเถอะ” ไลลาย้ำ
“ในตู้เสื้อผ้าค่ะ ราวๆ 2 เเสนบาท เป็นของขวัญที่คุณผู้ชายให้ตลอดแล้วคุณหนูเก็บสะสมไว้”
ไลลาดีดนิ้วด้วยใบหน้าฉายแววประหลาด
"สนุกละทีนี้ หึ หึ หึ" เธอหัวเราะในลำคอเบาๆ
เวลา 20.20
"นี่ ทำไมไว้ใจฉันขนาดนี้อะ ไม่กลัวว่าจะโดนขโมยอะไรไปหรือไง" ผิงถามไลลาอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่อะ ดูทรงเเล้วเธอคงเลือกขโมยแต่คนเลว ทั้งที่ควรเลือกพวกที่ไม่ทันระวังตัว แต่กลับเลือกผู้ชายที่กำลังหัวร้อนสันดานหมาคนนั้นแทน”
“อืม ฉันเลือกขโมยแค่คนเลวๆ เท่านั้นแหละ!” ผิงพยักหน้ารับ
ดอกรักตัดสินใจพาผิงไปเรียนด้วยการใช้เงินที่ไลลาเก็บออมเอาไว้ เพราะเธอถูกชะตากับผิงมากแถมยังได้เพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้อีก
ทั้งสองคนใช้เวลาด้วยกันทุกวัน ส่วนแม่ก็มีสงสัยบ้างแต่ดอกรักบอกว่าเป็นเพื่อนจากมหาลัยมาหาที่อยู่ชั่วคราว จึงไม่ติดใจอะไรนัก
3 เดือนต่อมา
"กูว่านะ ควรใส่สีแดงแบบเด่นๆ" ไลลาออกความเห็น
“ไม่อะ สีแดงไม่เหมาะกับมึง สีเลือดหมูอะ”
“ได้เหรอวะ?”
สองสาวลองลิปแท่งใหม่ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันราวกับรู้จักกันมานานแสนนาน
หลายวันต่อมามหาลัย Ss ชื่อดังเอกชน
ตึกคณะวิจิตรศิลป์ เปิดช้าเพราะโควิด
ตึก ตึก ตึก เสียงเดินดัง
"ว้าวว ก็พอจะรู้เรื่องมหาลัยมาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเรียนจริงๆ" ผิงเผยความตื่นเต้นขณะมองไปรอบๆ
“เนาะ ละเเบบผู้งานดีฝุดๆ อิอิ” ไลลาพูดปนหัวเราะ
“จ้ะ แม่คนสวย ฮ่าๆ” ผิงส่ายหัวเบาๆ ขณะหัวเราะ
มุมหนึ่ง
"พาใครมาอีกวะ สวยดี เเม่งสวยคู่เลยขาวน่า..." ตี๋มองตามไลลากับผิงขณะพูดออกมา
“ดูหยิ่งๆ คิดว่าสวยมากมั้ง!” เอสพูดเสียงเรียบ
“อย่าไปรู้จักเลยเชื่อกูเถอะ ซวย” คิงส์พูดก่อนจะเบือนหน้าหนี
เวลานี้ไลลากับผิงกำลังรอพบกับพวกรุ่นพี่อยู่
"ตื่นเต้นๆ รุ่นพี่จะหล่อมากไหมนะ" ไลลามองไปรอบๆ
“หล่อไม่กลัวนะ กลัวเหี้ย!” ผิงกระซิบไลลา
“เหี้ยก็กลายเป็นกิ่งก่าได้นะ เลี้ยงเชื่องๆ อะ ฮ่าๆ” ไลลาพูดปนขำ
ตึก ตึก เสียงรุ่นพี่เดินมา
"หวัดดีครับน้องๆ พวกพี่เป็นรุ่นพี่ปี 3 กับปี 4 ยินดีที่รู้จักนะ" ประธานปี 4 เเนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
“ไอ้เชี่ยย” ไลลาหลุดสบถออกมา
“มีไรไลลา” ผิงเลิกคิ้วถาม
“ปะ...เปล่า”
ที่อีเด็กไลลามาเรียนคณะนี้เพราะมีพี่คิงส์ของเด็กนี่เรียนอยู่ด้วยสินะ ฉิบหายละกูเวรกรรม
"เฮ้ยย! คุยกันสองคน ไม่เห็นเหรอว่ารุ่นพี่กำลังพูดอยู่" รุ่นพี่ชายทักด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ขอโทษค่ะรุ่นพี่” ไลลาพูดขณะเหงยหน้ามองอีกฝ่าย
"กูชื่อ คิงส์ เรียนปี 3 ขอสั่งให้เธอทั้งสองคนไปยืนกระต่ายขาเดียวกลางแดด 1ชม. โทษฐานไม่ฟังที่รุ่นพี่ปี 4 พูด" คิงส์โน้มตัวลงมาพูดด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอ!” ไลลาขมวดคิ้ว
"กล้าเถียงรุ่นพี่ได้ไงอะ อยู่แค่ปี 1 เอง" สาวสวยปี 2 ทักท้วงด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“เออๆ ลุกก็ได้” ไลลาพูดขณะยืนขึ้น
“หึ!” คิงส์ยิ้มอย่างยียวน
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ไลลามองค้อนด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเดินไปพร้อมกับผิงเพื่อยืนท่ากระต่ายขาเดียวตามคำสั่ง
กลางสนาม
"บอกกูทีว่ามึงไม่รู้จักรุ่นพี่คนนั้นมาก่อน" ผิงหันมาถามไลลา
“ตัวกูเนี่ยไม่รู้จัก แต่เหมือนโดนบังคับให้รู้จัก!” ไลลาพูดอย่างหงุดหงิด
ผิงมองไลลาแบบงงๆ แต่เธอไม่ชอบถามเซ้าซี้เลยปล่อยผ่าน ส่วนไลลาก็มองคิงส์ที่นั่งเฝ้ารุ่นน้องอยู่ เขายิ้มพูดคุยแต่กับสาวสวยๆ อย่างเริงร่า
"ไอ้บ้า เกิดมาไม่เคยเจอ คนเชี่ยไรเป็นมิตรกับสาวๆ แต่ดันเกลียดกูซะงั้น ไอ้บ้าเอ๊ย!" ไลลาบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ
- ผู้เขียน
