สุณีกับขจรเกียรติได้รับความช่วยเหลือจากคนของสุริยะที่ตามมาสมทบ ผู้บุกรุกล่าถอยไปเมื่อเห็นว่ามีกองกำลังมาช่วย ขจรเกียรติสั่งคนให้ออกตามหานภวินท์กับกีรดารินทร์ ตัวเขาพาภรรยาที่บาดเจ็บขึ้นเครื่องบินเพื่อนำส่งโรงพยาบาล สุริยะตามมาที่โรงพยาบาลเขาร้อนใจเกินกว่าจะทนอยู่เฉยๆได้
“สุณีเป็นยังไงบ้างขจร” ผู้เป็นนายแตะบ่าลูกน้องคนสนิท ที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ขจรเกียรติเงยหน้าขึ้นมองนายจ้าง ดวงตาของเขาแห้งผาก “ยังไม่ฟื้นเลยครับนายท่าน ยายสุเป็นลมและยังโดนเศษปูนหล่นใส่อีก แผลเก่าที่หัวยังไม่หายดีเลยครับ” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบๆ
“สุณีต้องปลอดภัย อย่ากลัวไปเลย”
“ขอบคุณครับ ผมห่วงคุณวินท์ ป่านนี้เป็นยังบ้างก็ไม่รู้ พวกมันถล่มอุโมงค์หลังบ้านจนถล่มลงมาปิดทางออก” ขจรเกียรติถอดทอนใจ เขาห่วงทั้งภรรยาทั้งนภวินท์
สุริยะนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาวาววับด้วยแรงอารมณ์ ที่ระอุอยู่ภายใน เขาเห็นรายงานจากหัวหน
