สองตาหลานมองหน้ากันตาปริบๆ วิญญาณของเสี่ยวเหยาก็บอกไม่ได้ว่าร่างของนางอยู่ตำแหน่งใด ต่อให้พานางไปด้วยก็คงช่วยอันใดไม่ได้อยู่ดี แต่ถ้าหากเจอแหล่งน้ำที่มีร่างของนางอยู่ก็คงจะช่วยเหลือเจียอีได้อยู่(เจียอีคิดเองเออเอง)
"ท่านตา เริ่มจากจุดนี้เถิดเจ้าค่ะ" นางหลับตาชี้ไปส่งๆ
"ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ออกเดินทางยามเหม่าเถิด" เจียอีพยักหน้ารับ ทั้งคู่จึงแยกย้ายกลับเรือนของตนเพื่อไปพักผ่อน
"เสี่ยวเหยา พรุ่งนี้ข้าจะเริ่มหาร่างของท่าน เช่นนั้นก็ติดตามข้าไปด้วยเถิด เผื่อท่านจะช่วยเหลือข้าได้" เจียอีบอกกล่าวเสี่ยวเหยาเมื่อนางเข้าห้องมาแล้วพบว่าเสี่ยวเหยารอคำตอบของนางอยู่
"ขอบคุณแม่นาง ภพหน้าเสี่ยวเหยาขอเป็นวัวเป็นม้าให้ท่านเจ้าค่ะ" วิญญาณเสี่ยวเหยาคุกเข่าลง
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง เจ้าเป็นบ่าวภพเดียวก็พอแล้ว ภพหน้าข้าหวังว่าเจ้าจะใช่ชีวิตอย่างดี" เสี่ยวเหยาซาบซึ้งใจ หากมีดวงตาเช่นปกติคงได้เห็นน้ำตาของนางนองห
