"วันนี้สนุกมากขอบคุณที่เลี้ยงหนังนะ"
"ขอบคุณภีมนะที่ยอมมา"
ฉันหัวเราะและหันมองโทนอย่างขำๆขณะที่เขากำลังเดินมาส่งฉันที่รถ
"พูดเกินไปแล้วเราไม่ได้หยิ่งขนาดนั้น"
"ภีมไม่ได้หยิ่งอันนี้โทนรู้แต่โทนดีใจไงที่ภีมยอมเปิดใจให้เรา"
โทนว่าเสียงเบาทำให้ฉันลอบถอนหายใจออกมาและพยักหน้าให้โทน เราหยุดยืนตรงหน้ารถฉันฉันจึงดึงมือกลับแต่โทนดันจับแน่นและยื้อไว้เบาๆจนฉันขมวดคิ้วงง โทนยิ้มให้บางๆ
"โทนไม่รีบหรอกนะภีม" ฉันสบตากับโทนที่กำลังมองฉันอยู่พร้อมกับเอามือฉันไปทาบที่หน้าอกตัวเองและขยับเข้ามาใกล้จนฉันทำอะไรไม่ถูก ฉันเงยหน้ามองโทน "โทนอยากดูแลภีมจริงๆ"
"อืม..ขอบคุณที่เข้าใจนะ"
"ครับ กลับบ้านดีๆนะถึงแล้วบอกด้วย"
ฉันพยักหน้าและยิ้มบางๆเมื่อโทนเอื้อมมือขึ้นมาลูบหัว เขาอบอุ่นดีจัง...เราสบตากันอีกครั้งก่อนจะเป็นฉันที่ขยับออกและเดินขึ้นรถซึ่งโทนก็ยืนมองฉันขับรถออกมาจนลับสายตา ฉันยังคงยิ้มอยู่และมันก็นานอยู
