ฟึ้บ...
"ภีม??"
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ทุกอย่างกลับพร่ามัวไปหมด ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันช้าๆขณะที่โทนก็เบิกตามองฉันเขารีบเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าฉันให้และมองฉันด้วยความรู้สึกผิด
"ขอโทษ เราไม่น่าทำเลยเราไม่น่าทำให้ภีมรู้สึกแย่เลย"
"ทำ..ไม่เราไม่ได้"
ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลพรั่งพรูออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ฉันกำลังร้องไห้ร้องไห้เหมือนเด็กซึ่งฉันพยายามหลอกตัวเองว่าที่ฉันกำลังร้องไห้อยู่นี่มันไม่ได้เป็นเพราะคนที่ฉันกำลังคิดถึง..ฉันมันแย่เพราะตลอดเวลาที่ฉันจูบกับโทนฉันกลับเอาแต่คิดถึงใครอีกคน
คิดถึงสัมผัสที่เอาแต่ใจ สัมผัสที่เต็มไปด้วยความกระหายหากแต่อบอุ่น...ตลอดเวลาที่ฉันหลับตาฉันโกหกไม่ได้จริงๆว่าไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่นึกถึงหน้าพี่ใบเตยจนมันทำเอาฉันรู้สึกผิดต่อโทน
"ฮึก ขอโทษเรา..ขอโทษ"
ฉันจับข้อมือโทนไว้พร้อมกับมองเขาที่กำลังมองฉันทั้งน้ำตา โทนยิ้มบางๆและพยักหน้า
"ไม่เป็นไรภีม
