เพราะอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นปณิชาและตุลธรก็เลยเดินทางออกจากกรุงเทพฯตั้งแต่เย็นวันเสาร์พวกเขามาถึงบ้านพักที่หัวหินในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม
หลังจากที่เอาของใช้เก็บเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็พากันไปเดินซื้ออาหารรับประทานที่ตลาดโต้รุ่งหัวหิน บรรยากาศในคืนวันศุกร์แบบนี้คนค่อนข้างเยอะ ตุลธรเลยเดินจับมือหญิงสาวไม่ยอมปล่อยเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง แม้ปณิชาจะบอกว่าเธอไม่ใช่เด็กแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“หมอคะหมอกินเครปไหม” ปณิชาถามเมื่อเดินผ่านร้านที่ตอนนี้มีคนยืนรออยู่ประมาณ 5 คน
“ท่าทางน่าอร่อยเหมือนกันนะ”
“แต่คิวยาวมากเดี๋ยวเหมยต่อเอง หมอก็ไปหาอย่างอื่นกินระหว่างรอหรือไปหาร้านที่มีที่นั่งกินก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรผมเย็นรอก็ได้ เหมยจะเดินไปหาซื้ออย่างอื่นก่อนไหม เดี๋ยวผมรอซื้อเครปให้เองจะเอาหน้าอะไรแบบไหนสั่งผมไว้ก็ได้”
“หมอล่ะคะ”
“ผมว่าเรากินอันเดียวกันดีกว่าไหม จะได้ไม่อิ่มมากที่นี่ของกินเยอะเลยผม
