“ไม่ได้หนีคดีอะไร แต่กำลังจะลักพาตัว” สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าว ใจเต้นรัว เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอย่างที่พูดจริงๆ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ทำไมเธอถึงได้ไม่กลัวผู้ชายคนนี้เลย เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอออกจากห้องพักฟื้นไป โดยไม่โวยวายสักแอะ
เธอเป็นใจให้เขาลักพาตัวอย่างนั้นสินะ!
เมื่อเขาวางร่างของเธอไว้บนเบาะข้างคนขับเรียบร้อย เขาจุมพิตที่แก้มนิ่มนวลของเธออย่างถือวิสาสะ เธออายจนหน้าแดงก่ำไปหมด แต่ก็ไม่ด่าเขาสักคำ ชายหนุ่มเดินเวียนหน้ารถ เข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ
“คุณจะพาฉันไปไหน”
“เดี๋ยวก็รู้น่า” ชายหนุ่มขับรถออกจากโรงพยาบาลทันที สายตาของเขาจดจ้องไปข้างหน้าอย่างไม่ไหวติง หญิงสาวได้โอกาส จ้องมองใบหน้าด้านข้างของเขาราวกับจะจดจำทุกรูขุมขน จนเขาพูดขึ้น เธอถึงละสายตาไป
“หายเจ็บแล้วใช่ไหม”
“คุณรู้ด้วยหรือว่าฉันเจ็บ” เธอประชดด้วยความน้อยใจ ไพรัลย์ยิ้มนิดๆ มือซ้ายลูบเส้นผมยาวเฟื้อยของเธอเล่
